من ازاین کاش ها بیزارم…
بیزارم وقتى که مرا با خودبه رویاى قشنگت می برند…
می خواهم
برگردم به روزهای کودکی
آن زمان ها که :
پدر تنها قهرمان بود
عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد
بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود
بدتـرین دشمنانم، خواهرهای خودم بودند
تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند
تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود
و معنای خداحافـظ، تا فردا بود...
سالهاست بر چوبه تیرباران زندگی آویزانم
افسوس که ازشلیک خبری نیست…!
پ ن : گناه من گناه بی گناهیست…