جملات قصار ۲

وحشی ترین گلها هم به احترام باران قیام میکنند.

افسوس که صدای خش خش لحظات عمر را زیر پای خود نمی شنویم.

کسی که به پشتکار خود اعتماد دارد ارزشی برای شانس قائل نیست.

تجربیات یک انسان شکست خورده با ارزش تر از موفقیت های یک انسان بی تجربست.

زمان همه چیز را از بین میبرد.تنها عشق است که آن را جاوید می سازد.

خطاها همیشه در همسایگی حقیقت زندگی می کنند.به همین دلیل فریبمان می دهند.

آینده و خوشبختی متعلق به افرادیست که امید ها و روءیاهای خود را به خوبی باور دارند.

هر که بزرگ است آرام است،بزرگترین اقیانوس جهان آرام است .

برچسب ها : جملات قصار.جملات غصار,جملات غسار,متن های قصار.متن های زیبا.متن های ادبی

متن زیبا ۱

روزها دنبال هم می دون و ثانیه ها هم دیگرو می بلعن
اما اونیکه داره پیر میشه زمان نیست ، ما آدماییم که هر
روزو شب می کنیم و هر شب و روز ،  بدون این که
بفهمیم چیو داریم از دست میدیم و توی این همه از
دست دادنا چی به دست میاریم ؟!!!
یه روزی میاد که چشمامونو باز می کنیم و می بینیم
ای دل غافل کفه ترازوی عمر ما هم سنگین شد و ما
موندیم و یه کوله بار حسرت ، حسرت همون وقتایی که
می گفتیم :
ولش کن بابا حالا وقت زیاده ...

خدایا کفر نمی گویم ، پریشانم ،چه می خواهی تو از جانم
مرا بی آن که خود خواهم اسیر زندگی کردی
خداوندا تو مسئولی، تو می دانی که انسان بودن وماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنج می کشد آن کس که انسان است واز احساس سرشاراست. 

هرچه تیک و تاک کرد، گذر زمان را نفهمیدم.
ساعت خسته شد، خوابید. 

اشعار عاشقانه ۳

بی تو با تو 

اگه بی تو تنها ،گوشه ای نشستم
تویی تو وجودم ، بی تو با تو هستم

اگه سبز سبزم ، تو هجوم پاییز
ذره ذره ی من ، از تو شده لبریز

ای همیشه همدم ، واسه درد دلهام
عطر تو همیشه ، جاری تو نفسهام

ای که تارو پودم ، از یاد تو بی تاب
با منی ولی باز دوری مثل مهتاب

بی تو با تو بودن ، شده شب و روزم
بی تو اما یادت با منه هنوزم

شعری از پا بلو نرودا 

به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر سفرنکنی،
اگر چیزی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر ازخودت قدردانی نکنی،
به آرامی آغاز به مردن می کنی
زمانیکه خود باوری رادرخودت بکشی،
وقتی که نگذاری دیگران به تو کمک کنند
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر برده عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی.....
اگر روز مرگی را تغییر ندهی
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر از شور وحرارت،
از احساسات سرکش،
واز چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا می دارند
وضربان قلبت را تند تر می کنند،
دوری کنی....
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر هنگامیکه با شغلت،یاعشقت شاد نیستی،آنرا عوض نکنی
اگر برای مطمئن درنامطمئن خطر نکنی
اگر ورای رویا ها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یکبار درتمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی.....
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری بکن!
نگذار که به آرامی بمیری....
شادی را فراموش نکن!
 

شب از مهتاب

شب از مهتاب سر میره

                                 تمام ماه تو آبه

شبیه عکس یک رویاست

                                 تو خوابیدی جهان خوابه

زمین دور تو می گرده

                                 زمان دست تو افتاده

تماشا کن سکوت تو 

                                 عجب عمقی به شب داده

تو خواب انگار طرحی از 

                                 شب و مهتاب و لبخندی

شب از جایی شروع میشه

                                 که تو چشمات رو می بندی

تو رو آغوش می گیرم 

                                 تنم سرریز رویا شه

جهان قد یه لالایی

                                 توی آغوش من جا شه

تو رو آغوش میگیرم 

                                 هوا تاریکتر میشه

خدا از دستهای تو 

                                 به من نزدیکتر میشه

تمام خونه پر میشه

                                 از این تصویر رویایی

تماشا کن تماشا کن

                                 چه بی رحمانه زیبایی

دلم می خواد

دلم میخوادوقتی میای کوچه روآب پاشی کنم
رودیوارای شهرمون عکستو نقاشی کنم
دلم میخوادوقتی میای توکوچه قربونی کنم
صحن وسرای خونه روبرات چراغونی کنم
دلم میخوادوقتی میای یه عالمه گل بیارم
یه شاخه ازاون گل هاروتوباغ قلبت بکارم
دلم میخوادوقتی میای بدی هاروخط بزنم
بعدخودمویواشکی کنج دلت جابکنم

همدمی یار 

ما دراین میک ده با همدمی یارخوشیم
دایم ازدیدن آن مه رخ عیارخوشیم
گاه چنگی زده برزلفش و چنگی بزنیم
گاه تارش بنوازیمو ازاین کار خوشیم
کام ما در گرو این تله جعد رواست
تا که هستیم دراین حلقه گرفتارخوشیم
هوشیاران همه زین پرده برونند که ما
مست ازباده و دیوانه وخمارخوشیم
زاهد خانقه از لذت می بی خبراست
او نداند که می آلوده چه بسیارخوشیم
دوستت دارم به چشمانی که رنگش رنگ شبهاست

به آن نازی که در چشم تو پیداست

به لبخندی که چون لبخند گلهاست

به رخسارت که چون مهتاب زیباست

به گلهای بهار و عشق و هستی

به قرآنی که او را می پرستی

قسم ای نازنین تا زنده هستم

تو را من دوست دارم....میپرستم

ترسم خدای نکرده نبینی دگر مرا 

گردون نخواست بنگرد آسوده سر مرا               زین رو کشاند رخت بسوی سفر مرا

سوی دیار و شهر فراموشیم فکند                   دست پلید گیتی بیدادگر مرا

سیمرغ روزگار به مکر و غدر نهاد                     از پشت کوه قاف بسی دورتر مرا

گویی که خار بودم و خس یا چو پر کاه              کز آن سرم پراند بسوی دگر مرا

می کاودم غریبی و می کاهدم ز جان              غم می تراشد از سرشب تا سحر مرا

در کشوری که من نشناسم زبانشان               در کشوری که کس نشناسد هنر مرا

نه جای ماندن است و نه یارای رفتنم               گویی که بسته بال و شکسته است پر مرا

این باغ های پرگل و این سبزه های پاک            بیگانه می رسند همه در نظر مرا

آواره از دیارم و این خوبتر که نیست                  جز غم در این دیار کسی همسفر مرا

اینجا صدا بگوش خدا هم نمی رسد                 کو پاسخی ز حاصل کار بشر مرا

گم شد مرا شمارش ایام روز و شب                 حیرت فزود گردش شمس و قمر مرا

نوروز ما بموسم پاییز شد قرین                        بنگر کجا کشانده قضا و قدر مرا

هر روز پیش تر رود ایام و بیش تر                      قدرت ز پا بگیرد و نور از بصر مرا

زی شصت سال پست و بلندای زندگی             هرگز نبوده محنت از این بیشتر مرا

غربت ز یک طرف کهولت وحرمان زیک طرف        آن یک شراره می زند این یک شرر مرا

یادش بخیر باد جوانی که حسرتش                  یک لحظه هم نمی رود از دل بدر مرا

آنروز ذوق و شوق بُد و شورو عشق بود            امروز اثر نمانده از آن شور و شر مرا

آنروز یار و دوست مرا بی شماره بود                 اینک کسی نیاورد اندر شُمر مرا

آنروز اگر زمانه ز دستم مَفر نداشت                  امروز از این پلید نباشد مَفر مرا

شیری که داده بود مر این عجوزه دهر               آوردش از دماغ دوباره، بدر مرا

هر قطره اش ز روزنه دیدگان چکید                   شهدی چشانده بود جوانی اگر مرا

چندی اگر کنار کمان ابروان گذشت                   امروز نیست غیر کمانی کمر مرا

زان طبع شوخ و شاد نشانی نمانده است        زان خنده ها نمانده به لب ها اثر مرا

تلخی گرفته طبع من این شعر نغز نیست          با خاطر حزین نسزد شعر تر مرا

در (سیدنی) چو ناصرخسرو شدم که گفت       « آزرده ساخت کژدم غربت جگر مرا»

خاکش به جان ببوسم و بر دیدگان کشم          افتد اگر دوباره به تهران گذر مرا

جان مرا به نامه ات ای دوست شاد کن            ترسم خدای نکرده نبینی دگر مرا   

گزیده اشعار زنده یاد قیصر امین پور

کودکی ها   

باد بازیگوش
بادبادک را
بادبادک 
دست کودک را
هر طرف می برد
کودکی هایم
با نخی نازک به دست باد 
آویزان!

فراخوان  

مرا
به جشن تولد
فراخوانده بودند
چرا سر از مجلس ختم
در آوردم؟

تلقین

این روزها که میی گذرد 
شادم
این روزها که میی گذرد
شادم
که میی گذرد
این روزها
شادم
که میی گذرد...

همین که گفتم  

می خواستم بگویم
گفتن نمی توانم
آیا همین که گفتم
یعنی
همین که 
گفتم؟

شکار  

مرد ماهیگیر
طعمه هایش را به دریا ریخت
شادمان برگشت
در میان تور خالی
مرگ تنها
دست و پا می زد

ای غم   

ای غم ، تو که هستی از کجا می آیی؟
                                                     هر دم به هوای دل ما می آیی 
باز آی و قدم به روی چشمم بگذار
                                                    چون اشک به چشمم آشنا می آیی!

مبادا  

 
مبادا آسمان بی‌بال و پر بار
                                   مبادا در زمین دیوار بی‌در

مبادا هیچ سقفی بی‌پرستو
                                   مبادا هیچ بامی بی‌کبوتر
 

طرحی برای صلح  

کودک

با گربه‌هایش در حیاط خانه بازی می‌کند

مادر، کنار چرخ خیاطی

آرام رفته در نخ سوزن

عطر بخار چای تازه

در خانه می‌پیچد

صدای در!

ـ «شاید پدر!»  

دستور زبان عشق
 
دست عشق از دامن دل دور باد!
                                          می‌توان آیا به دل دستور داد؟

می‌توان آیا به دریا حکم کرد
                                          که دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود: ایست!
                                          باد را فرمود: باید ایستاد؟

آنکه دستور زبان عشق را
                                          بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغ تیز را
                                          در کف مستی نمی‌بایست داد 
  

از این   

نه از مهر ور نه از کین می نویسم
                                            نه از کفر و نه از دین می نویسم

دلم خون است ، می دانی برادر
                                            دلم خون است ، از این می نویسم

بگذار بگویمت  

این دل به کدام واژه گویم چون شد
                                            کز پرده برون و پرده دیگر گون شد

بگذار بگویمت که از ناگفتن
                                            این قافیه در دل رباعی خون شد

ای عشق    

دستی به کرم به شانه ی ما نزدی
                                              بالی به هوای دانه ی ما نزدی

دیر است دلم چشم به راهت دارد
                                              ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی 
  

اگر دل دلیل است

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده ایم

گواهى بخواهید، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم!

دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم
 

غزل دلتنگی
 
هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم

بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم
 

سفر در آینه 

این منم در آینه یا تویی برابرم؟
ای ضمیر مشترک، ای خود فراترم!
در من این غریبه کیست باورم نمی شود
خوب می شناسمت در خودم که بنگرم
این تویی، خود تویی، در پس نقاب من
این مسیح مهربان، زیرنام قیصرم
قوم و خویش من هم از قبیله غمند
عشق خواهر من است، درد هم برادرم
سال ها دویده ام از پی خودم ولی
تا به خود رسیده ام، دیده ام که دیگرم
در به در به هر طرف، بی نشان و بی هدف
گم شدم چو کودکی در هوای مادرم
راستی چه کرده ام؟ شاعری که کار نیست
کار چیز دیگری است، من به فکر دیگرم!

فوت و فن عشق 

پیش بیا ! پیش بیا ! پیش‌تر !
تا که بگویم غم دل بیشتر

دوست‌ترت دارم از هر چه دوست
ای تو به من از خود من خویش‌تر

دوست‌تر از آن که بگویم چه‌قدر
بیش‌تر از بیش‌تر ازبیش‌تر

داغ تو را از همه داراترم
درد تو را از همه درویش‌تر

هیچ نریزد بجز از نام تو
بر رگ من گر بزنی نیشتر

فوت و فن عشق به شعرم ببخش
تا نشود قافیه‌اندیش‌تر

قدر اندوه 

ای شکوه بی کران اندوه من!
آسمان – دریای جنگل – کوه من!
گم شدی ای نیمه ی سیب دلم
ای منِ من! ای تمامِ روح من!
ای تو لنگرگاه تسکین دلم!
ساحل من، کشتی من! نوح من!
قدر اندوه دل ما را بدان
قدر روح خسته و مجروح من:
هر چه شد انبوه تر گیسوی تو
می شود اندوه تر اندوه من!

شب اسطوره

دور از همه مردم شده ام در خودم امشب
پیدا شده ام ، گم شده ام در خودم امشب

لبریز ز سرمستی و سرریز ز هستی
دریای تلاطم شده ام در خودم امشب

در هر نفسم بوی گلی تازه شکفته است
یک باغ تبسم شدهام در خودم امشب

تا نورِ تو تابیده به طور کلماتم
موسای تکلم شده ام در خودم امشب

باریده مگر نم نم نام تو به شعرم
باران ترنم شده ام در خودم امشب

هم دانه ی دانایی و هم دام هبوطم
اسطوره ی گندم شده ام در خودم امشب

اخوانیه 

چرا عاقلان را نصیحت کنیم؟
بیایید از عشق صحبت کنیم
تمام عبادات ما عادت است
به بی‌عادتی کاش عادت کنیم
چه اشکال دارد پس از هر نماز
دو رکعت گلی را عبادت کنیم؟
به هنگام نیّت برای نماز
به آلاله‌ها قصد قربت کنیم
چه اشکال دارد که در هر قنوت
دمی بشنو از نی حکایت کنیم؟
چه اشکال دارد در آیینه‌ها
جمال خدا را زیارت کنیم؟
مگر موج دریا ز دریا جداست
چرا بر «یکی» حکم «کثرت» کنیم؟
پراکندگی حاصل کثرت است
بیایید تمرین وحدت کنیم
«وجود» تو چون عین «ماهیت» است
چرا باز بحث «اصالت» کنیم؟
اگر عشق خود علت اصلی است
چرا بحث «معلول» و «علت» کنیم؟
بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نقل مهر و محبت کنیم
پر از گلشن راز، از عقل سرخ
پر از کیمیای سعادت کنیم
بیایید تا عینِ عین القضات
میان دل و دین قضاوت کنیم
اگر سنت اوست نوآوری
نگاهی هم از نو به سنت کنیم
مگو کهنه شد رسم عهد الست
بیایید تجدید بیعت کنیم
برادر چه شد رسم اخوانیه؟
بیا یاد عهد اخوت کنیم
بگو قافیه سست یا نادرست
همین بس که ما ساده صحبت کنیم
خدایا دلی آفتابی بده
که از باغ گل‌ها حمایت کنیم
رعایت کن آن عاشقی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم»

 

ترانه بارانی   

دیشب باران قرار با پنجره داشت
روبوسی آبدار با پنجره داشت
یکریز به گوش پنجره پچ پچ کرد 
چک چک، چک چک، ... چکار با پنجره داشت 

کودکی ها   

من بودم و اوج بال من کودکی ام
دریا دریا زلال من کودکی ام
دنباله ی بادبادکی در کف باد
من بودم و بی خیال من کودکی ام 

من  از  عهد آدم   تو را دوست دارم   

من  از  عهد آدم   تو را دوست دارم
از   آغاز   عالم      تو  را دوست دارم

چه شبها  من و آسمان  تا دم صبح

سرودیم  نم نم:    تو  را دوست دارم

نه خطی نه خالی نه خواب وخیالی

من ای حس مبهم  تو را دوست دارم

سلامی  صمیمی تر  از غم   ندیدم

به اندازه ی  غم    تو  را دوست دارم

بیا   تا   صدا  از  دل  سنگ   خیزد

بگوییم  با  هم:    تو  را دوست دارم

جهان  یک  دهان  شد  همآواز با ما

تو را دوست دارم   تو را دوست دارم 

برچسب ها : قیصر امین پور , شعرهای قیصر امین پور , اشعار قیصر امین پور

حدیث نا مکرر عشق

 بـــــــــــــدون شـــــــــــرح !

  

برچسب ها : عکس عاشقانه , عکس قشنگ , عکس عاشقونه