گزیده اشعار زنده یاد قیصر امین پور

کودکی ها   

باد بازیگوش
بادبادک را
بادبادک 
دست کودک را
هر طرف می برد
کودکی هایم
با نخی نازک به دست باد 
آویزان!

فراخوان  

مرا
به جشن تولد
فراخوانده بودند
چرا سر از مجلس ختم
در آوردم؟

تلقین

این روزها که میی گذرد 
شادم
این روزها که میی گذرد
شادم
که میی گذرد
این روزها
شادم
که میی گذرد...

همین که گفتم  

می خواستم بگویم
گفتن نمی توانم
آیا همین که گفتم
یعنی
همین که 
گفتم؟

شکار  

مرد ماهیگیر
طعمه هایش را به دریا ریخت
شادمان برگشت
در میان تور خالی
مرگ تنها
دست و پا می زد

ای غم   

ای غم ، تو که هستی از کجا می آیی؟
                                                     هر دم به هوای دل ما می آیی 
باز آی و قدم به روی چشمم بگذار
                                                    چون اشک به چشمم آشنا می آیی!

مبادا  

 
مبادا آسمان بی‌بال و پر بار
                                   مبادا در زمین دیوار بی‌در

مبادا هیچ سقفی بی‌پرستو
                                   مبادا هیچ بامی بی‌کبوتر
 

طرحی برای صلح  

کودک

با گربه‌هایش در حیاط خانه بازی می‌کند

مادر، کنار چرخ خیاطی

آرام رفته در نخ سوزن

عطر بخار چای تازه

در خانه می‌پیچد

صدای در!

ـ «شاید پدر!»  

دستور زبان عشق
 
دست عشق از دامن دل دور باد!
                                          می‌توان آیا به دل دستور داد؟

می‌توان آیا به دریا حکم کرد
                                          که دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود: ایست!
                                          باد را فرمود: باید ایستاد؟

آنکه دستور زبان عشق را
                                          بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغ تیز را
                                          در کف مستی نمی‌بایست داد 
  

از این   

نه از مهر ور نه از کین می نویسم
                                            نه از کفر و نه از دین می نویسم

دلم خون است ، می دانی برادر
                                            دلم خون است ، از این می نویسم

بگذار بگویمت  

این دل به کدام واژه گویم چون شد
                                            کز پرده برون و پرده دیگر گون شد

بگذار بگویمت که از ناگفتن
                                            این قافیه در دل رباعی خون شد

ای عشق    

دستی به کرم به شانه ی ما نزدی
                                              بالی به هوای دانه ی ما نزدی

دیر است دلم چشم به راهت دارد
                                              ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی 
  

اگر دل دلیل است

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده ایم

گواهى بخواهید، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم!

دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم
 

غزل دلتنگی
 
هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم

بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم
 

سفر در آینه 

این منم در آینه یا تویی برابرم؟
ای ضمیر مشترک، ای خود فراترم!
در من این غریبه کیست باورم نمی شود
خوب می شناسمت در خودم که بنگرم
این تویی، خود تویی، در پس نقاب من
این مسیح مهربان، زیرنام قیصرم
قوم و خویش من هم از قبیله غمند
عشق خواهر من است، درد هم برادرم
سال ها دویده ام از پی خودم ولی
تا به خود رسیده ام، دیده ام که دیگرم
در به در به هر طرف، بی نشان و بی هدف
گم شدم چو کودکی در هوای مادرم
راستی چه کرده ام؟ شاعری که کار نیست
کار چیز دیگری است، من به فکر دیگرم!

فوت و فن عشق 

پیش بیا ! پیش بیا ! پیش‌تر !
تا که بگویم غم دل بیشتر

دوست‌ترت دارم از هر چه دوست
ای تو به من از خود من خویش‌تر

دوست‌تر از آن که بگویم چه‌قدر
بیش‌تر از بیش‌تر ازبیش‌تر

داغ تو را از همه داراترم
درد تو را از همه درویش‌تر

هیچ نریزد بجز از نام تو
بر رگ من گر بزنی نیشتر

فوت و فن عشق به شعرم ببخش
تا نشود قافیه‌اندیش‌تر

قدر اندوه 

ای شکوه بی کران اندوه من!
آسمان – دریای جنگل – کوه من!
گم شدی ای نیمه ی سیب دلم
ای منِ من! ای تمامِ روح من!
ای تو لنگرگاه تسکین دلم!
ساحل من، کشتی من! نوح من!
قدر اندوه دل ما را بدان
قدر روح خسته و مجروح من:
هر چه شد انبوه تر گیسوی تو
می شود اندوه تر اندوه من!

شب اسطوره

دور از همه مردم شده ام در خودم امشب
پیدا شده ام ، گم شده ام در خودم امشب

لبریز ز سرمستی و سرریز ز هستی
دریای تلاطم شده ام در خودم امشب

در هر نفسم بوی گلی تازه شکفته است
یک باغ تبسم شدهام در خودم امشب

تا نورِ تو تابیده به طور کلماتم
موسای تکلم شده ام در خودم امشب

باریده مگر نم نم نام تو به شعرم
باران ترنم شده ام در خودم امشب

هم دانه ی دانایی و هم دام هبوطم
اسطوره ی گندم شده ام در خودم امشب

اخوانیه 

چرا عاقلان را نصیحت کنیم؟
بیایید از عشق صحبت کنیم
تمام عبادات ما عادت است
به بی‌عادتی کاش عادت کنیم
چه اشکال دارد پس از هر نماز
دو رکعت گلی را عبادت کنیم؟
به هنگام نیّت برای نماز
به آلاله‌ها قصد قربت کنیم
چه اشکال دارد که در هر قنوت
دمی بشنو از نی حکایت کنیم؟
چه اشکال دارد در آیینه‌ها
جمال خدا را زیارت کنیم؟
مگر موج دریا ز دریا جداست
چرا بر «یکی» حکم «کثرت» کنیم؟
پراکندگی حاصل کثرت است
بیایید تمرین وحدت کنیم
«وجود» تو چون عین «ماهیت» است
چرا باز بحث «اصالت» کنیم؟
اگر عشق خود علت اصلی است
چرا بحث «معلول» و «علت» کنیم؟
بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نقل مهر و محبت کنیم
پر از گلشن راز، از عقل سرخ
پر از کیمیای سعادت کنیم
بیایید تا عینِ عین القضات
میان دل و دین قضاوت کنیم
اگر سنت اوست نوآوری
نگاهی هم از نو به سنت کنیم
مگو کهنه شد رسم عهد الست
بیایید تجدید بیعت کنیم
برادر چه شد رسم اخوانیه؟
بیا یاد عهد اخوت کنیم
بگو قافیه سست یا نادرست
همین بس که ما ساده صحبت کنیم
خدایا دلی آفتابی بده
که از باغ گل‌ها حمایت کنیم
رعایت کن آن عاشقی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم»

 

ترانه بارانی   

دیشب باران قرار با پنجره داشت
روبوسی آبدار با پنجره داشت
یکریز به گوش پنجره پچ پچ کرد 
چک چک، چک چک، ... چکار با پنجره داشت 

کودکی ها   

من بودم و اوج بال من کودکی ام
دریا دریا زلال من کودکی ام
دنباله ی بادبادکی در کف باد
من بودم و بی خیال من کودکی ام 

من  از  عهد آدم   تو را دوست دارم   

من  از  عهد آدم   تو را دوست دارم
از   آغاز   عالم      تو  را دوست دارم

چه شبها  من و آسمان  تا دم صبح

سرودیم  نم نم:    تو  را دوست دارم

نه خطی نه خالی نه خواب وخیالی

من ای حس مبهم  تو را دوست دارم

سلامی  صمیمی تر  از غم   ندیدم

به اندازه ی  غم    تو  را دوست دارم

بیا   تا   صدا  از  دل  سنگ   خیزد

بگوییم  با  هم:    تو  را دوست دارم

جهان  یک  دهان  شد  همآواز با ما

تو را دوست دارم   تو را دوست دارم 

برچسب ها : قیصر امین پور , شعرهای قیصر امین پور , اشعار قیصر امین پور