بی تو با تو
اگه بی تو تنها ،گوشه ای نشستم
تویی تو وجودم ، بی تو با تو هستم
اگه سبز سبزم ، تو هجوم پاییز
ذره ذره ی من ، از تو شده لبریز
ای همیشه همدم ، واسه درد دلهام
عطر تو همیشه ، جاری تو نفسهام
ای که تارو پودم ، از یاد تو بی تاب
با منی ولی باز دوری مثل مهتاب
بی تو با تو بودن ، شده شب و روزم
بی تو اما یادت با منه هنوزم
شعری از پا بلو نرودا
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر سفرنکنی،
اگر چیزی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر ازخودت قدردانی نکنی،
به آرامی آغاز به مردن می کنی
زمانیکه خود باوری رادرخودت بکشی،
وقتی که نگذاری دیگران به تو کمک کنند
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر برده عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی.....
اگر روز مرگی را تغییر ندهی
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر از شور وحرارت،
از احساسات سرکش،
واز چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا می دارند
وضربان قلبت را تند تر می کنند،
دوری کنی....
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر هنگامیکه با شغلت،یاعشقت شاد نیستی،آنرا عوض نکنی
اگر برای مطمئن درنامطمئن خطر نکنی
اگر ورای رویا ها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یکبار درتمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی.....
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری بکن!
نگذار که به آرامی بمیری....
شادی را فراموش نکن!
شب از مهتاب
شب از مهتاب سر میره
تمام ماه تو آبه
شبیه عکس یک رویاست
تو خوابیدی جهان خوابه
زمین دور تو می گرده
زمان دست تو افتاده
تماشا کن سکوت تو
عجب عمقی به شب داده
تو خواب انگار طرحی از
شب و مهتاب و لبخندی
شب از جایی شروع میشه
که تو چشمات رو می بندی
تو رو آغوش می گیرم
تنم سرریز رویا شه
جهان قد یه لالایی
توی آغوش من جا شه
تو رو آغوش میگیرم
هوا تاریکتر میشه
خدا از دستهای تو
به من نزدیکتر میشه
تمام خونه پر میشه
از این تصویر رویایی
تماشا کن تماشا کن
چه بی رحمانه زیبایی
دلم می خواد
دلم میخوادوقتی میای کوچه روآب پاشی کنم
رودیوارای شهرمون عکستو نقاشی کنم
دلم میخوادوقتی میای توکوچه قربونی کنم
صحن وسرای خونه روبرات چراغونی کنم
دلم میخوادوقتی میای یه عالمه گل بیارم
یه شاخه ازاون گل هاروتوباغ قلبت بکارم
دلم میخوادوقتی میای بدی هاروخط بزنم
بعدخودمویواشکی کنج دلت جابکنم
همدمی یار
ما دراین میک ده با همدمی یارخوشیم
دایم ازدیدن آن مه رخ عیارخوشیم
گاه چنگی زده برزلفش و چنگی بزنیم
گاه تارش بنوازیمو ازاین کار خوشیم
کام ما در گرو این تله جعد رواست
تا که هستیم دراین حلقه گرفتارخوشیم
هوشیاران همه زین پرده برونند که ما
مست ازباده و دیوانه وخمارخوشیم
زاهد خانقه از لذت می بی خبراست
او نداند که می آلوده چه بسیارخوشیم
دوستت دارم به چشمانی که رنگش رنگ شبهاست
به آن نازی که در چشم تو پیداست
به لبخندی که چون لبخند گلهاست
به رخسارت که چون مهتاب زیباست
به گلهای بهار و عشق و هستی
به قرآنی که او را می پرستی
قسم ای نازنین تا زنده هستم
تو را من دوست دارم....میپرستم
ترسم خدای نکرده نبینی دگر مرا
گردون نخواست بنگرد آسوده سر مرا زین رو کشاند رخت بسوی سفر مرا
سوی دیار و شهر فراموشیم فکند دست پلید گیتی بیدادگر مرا
سیمرغ روزگار به مکر و غدر نهاد از پشت کوه قاف بسی دورتر مرا
گویی که خار بودم و خس یا چو پر کاه کز آن سرم پراند بسوی دگر مرا
می کاودم غریبی و می کاهدم ز جان غم می تراشد از سرشب تا سحر مرا
در کشوری که من نشناسم زبانشان در کشوری که کس نشناسد هنر مرا
نه جای ماندن است و نه یارای رفتنم گویی که بسته بال و شکسته است پر مرا
این باغ های پرگل و این سبزه های پاک بیگانه می رسند همه در نظر مرا
آواره از دیارم و این خوبتر که نیست جز غم در این دیار کسی همسفر مرا
اینجا صدا بگوش خدا هم نمی رسد کو پاسخی ز حاصل کار بشر مرا
گم شد مرا شمارش ایام روز و شب حیرت فزود گردش شمس و قمر مرا
نوروز ما بموسم پاییز شد قرین بنگر کجا کشانده قضا و قدر مرا
هر روز پیش تر رود ایام و بیش تر قدرت ز پا بگیرد و نور از بصر مرا
زی شصت سال پست و بلندای زندگی هرگز نبوده محنت از این بیشتر مرا
غربت ز یک طرف کهولت وحرمان زیک طرف آن یک شراره می زند این یک شرر مرا
یادش بخیر باد جوانی که حسرتش یک لحظه هم نمی رود از دل بدر مرا
آنروز ذوق و شوق بُد و شورو عشق بود امروز اثر نمانده از آن شور و شر مرا
آنروز یار و دوست مرا بی شماره بود اینک کسی نیاورد اندر شُمر مرا
آنروز اگر زمانه ز دستم مَفر نداشت امروز از این پلید نباشد مَفر مرا
شیری که داده بود مر این عجوزه دهر آوردش از دماغ دوباره، بدر مرا
هر قطره اش ز روزنه دیدگان چکید شهدی چشانده بود جوانی اگر مرا
چندی اگر کنار کمان ابروان گذشت امروز نیست غیر کمانی کمر مرا
زان طبع شوخ و شاد نشانی نمانده است زان خنده ها نمانده به لب ها اثر مرا
تلخی گرفته طبع من این شعر نغز نیست با خاطر حزین نسزد شعر تر مرا
در (سیدنی) چو ناصرخسرو شدم که گفت « آزرده ساخت کژدم غربت جگر مرا»
خاکش به جان ببوسم و بر دیدگان کشم افتد اگر دوباره به تهران گذر مرا
جان مرا به نامه ات ای دوست شاد کن ترسم خدای نکرده نبینی دگر مرا
خیلی قشنگ می نویسی
موفق باشی؛)
سلام دوست عزیز
اسم ترانه ی سوم تصویر رویا س
سلام پسر من از اون بالای وبت که نوشتی یادداشتهای یک دیوانه خیلی خوشم اومد..دمت گرم .موفق باشی