سرانجام قصه چت

شدم با چت اسیر و مبتلایش
شبا پیغام می دادم از برایش
به من می گفت هیجده ساله هستم
تو اسمت را بگو، من هاله هستم

بگفتم اسم من هم هست فرهاد
ز دست عاشقی صد داد و بیداد
بگفت هاله ز موهای کمندش
کمان ِابرو و قد بلندش

بگفت چشمان من خیلی فریباست
ز صورت هم نگو البته زیباست
ندیده عاشق زارش شدم من
اسیرش گشته بیمارش شدم من

ز بس هرشب به او می نمودم
به او من کم کم عادت می نمودم
در او دیدم تمام آرزوهام
که باشد همسر و امید فردام

برای دیدنش بی تاب بودم
زفکرش بی خور و بی خواب بودم
به خود گفتم که وقت آن رسیده
که بینم چهره ی آن نور دیده

به او گفتم که قصدم دیدن توست
زمان دیدن و بوییدن توست
ز رویارویی ام او طفره می رفت
هراسان بود او از دیدنم سخت

خلاصه راضی اش کردم به اجبار
گرفتم روز بعدش وقت دیدار
رسید از راه، وقت و روز موعود
زدم از خانه بیرون اندکی زود

چو دیدم چهره اش قلبم فرو ریخت
توگویی اژدهایی بر من آویخت
به جای هاله ی ناز و فریبا
بدیدم زشت رویی بود آنجا

ندیدم من اثر از قد رعنا
کمان ِابرو و چشم فریبا
مسن تر بود او از مادر من
بشد صد خاک عالم بر سر من

ز ترس و وحشتم از هوش رفتم
از آن ماتم کده مدهوش رفتم
به خود چون آمدم، دیدم که او نیست
دگر آن هاله ی بی چشم و رو نیست

به خود لعنت فرستادم که دیگر
نیابم با چت از بهر خود همسر
بگفتم سرگذشتم را به «جاوید» 
به شعر آورد او هم آنچه بشنید

که تا گیرند از آن درس عبرت
سرانجامی ندارد قصّه ی چت

مهندس

گرفتم بعد عمری مدرکی چند

و اینجانب شدم حالا مهندس
ندانستم که ریزد از چپ و راست
ز پایین و از آن بالا مهندس

                                         غضنفر گاری اش را هول نمیداد

                                         د ِ یالا هول بده یالا مهندس
                                         تقی هم چونه میزد کنج بازار
                                         نمی ارزه واسم والا مهندس

به مرد قهوه چی میگفت اصغر
دو تا چایی قند پهلو مهندس
شنیدم کودکی میگفت در ده
به مردی با چپق خالو مهندس

                                      ز جنب دکه ای بگذشت مردی
                                      صدا آمد " آب آلبالو مهندس "
                                      خلاصه میخورد خون جماعت
                                      همیشه بدتر از زالو مهندس

شنیدم با تشر میگفت معمار
به آن وردست حمالش مهندس
همین مانده که از فردا بگویند
به گوساله و امثالش مهندس

                                      یهو یاد سکینه کردم ای داد

                                      فدای آن لب و خالش مهندس
                                      شنیدم که عمل کرده دماغش
                                      خبر داری از احوالش مهندس؟!

شنیدم بعد تنظیمات بینی
بهش میگن همه خانوم مهندس
شنیدم بچه زاییده دوباره
بگو هشتا کمه خانوم مهندس!؟

                                      سرت رو درد آوردم من مهندس
                                      سخن از هر دری اومد مهندس
                                      یکی سیگار میخواد اون سمت دکه
                                      برو که مشتری اومد مهندس

به شیرینی مرگم شکری نیست که نیست

جاده ی قلب مرا رهگذری نیست که نیست
جز غبار غم و اندوه در آن همسفری نیست که نیست

آن چنان خیمه زده بر دل من سایه ی درد
که در او از مه شادی اثری نیست که نیست

شاید این قسمت من بود که بی کس باشم
که به جز سایه مرا با خبری نیست که نیست

این دل خسته زمانی پر پروازی داشت
حال از جور زمان بال و پری نیست که نیست

بس که تنهایم و یار دگر نیست مرا
بعد مرگ دل من چشم تری نیست که نیست

شب تاریک ، شده حاکم چشم و دل من
با من شب زده حتی سحری نیست که نیست

کامم از زهر زمانه همه تلخ است چنان
که به شیرینی مرگم شکری نیست که نیست

وقتی که گِریم می گیره

وقتی که گِریم می گیره

دلم می گه مبارکه

قدر اشکاتـــو بدون
هنوز چشات بی کلکه

                             وقتی که گِریم می گیره
                             یه آسمون بارونی ام
                             امّا به کی بگم خدا
                             من تو دلم زندونی ام

سرمو بالا می گیرم
کسی جوابم نمی ده
خیلی شباست ، یه رهگذر
به گریه هام نخندیدهِ

                            چه روز و روزگــاریِ ،
                            منو یه دنیا بی کسی
                            شدم یه مشت خاطرهِ
                            یه کوره دل واپسـیِ

می خوان تلافی بکنن
حرمت دل رو بشکنن
دارن به جرم سادگیم
چوب حراجم می زنن

                            تو این ولایت غریب
                            دل مرده ها عزیزترند
                            قحطی عشق ، عاشقاست
                            قلبای سنگی می خرن...

با اخمتان کجای جهان را گرفته اید ؟

از چشمهای من هیجان را گرفته اید
                                               این روزها عجب خودتان را گرفته اید
با این سکوت و نگاه و غضب به چشم
                                               حرف و کلام و دهان را گرفته اید
حرف بدی نمی زنم اما شما به فحش
                                               از این غزل تمام بیان را گرفته اید
اردیبهشت نیست که اردی جهنم است
                                               لبهای سرختان که دهان را گرفته اید
خانم جسارت است ببخشید یک سوال !
                                               با اخمتان کجای جهان را گرفته اید ؟
خانم شما که درس نخواندید پس کجا ؟
                                               کِی  د کترای زخم زبان را گرفته اید ؟
خانم جواب نامه ندادید بس نبود ؟
                                               دیگر جرا کبوترمان را گرفته اید ؟
خانم اجالتاًً  برویم  آخر غزل
                                               نه اینکه وقت نیست امان را گرفته اید