دوست ...

آقا گمانم من شما را دوست...

حسی غریب و آشنا را دوست...

نه نه! چه می گویم فقط این که
آیا شما یک لحظه ما را دوست...

منظور من این که شما با من...
من با شما این قصه ها را دوست...

ای وای! حرفم این نبود اما
سردم شده آب و هوا را دوست...

حس عجیب پیشتان بودن
نه! فکر بد نه! من خدا را دوست...

از دور می آید صدای پا
حتا همین پا و صدا را دوست...

این بار دیگر حرف خواهم زد

آقا گمانم من شما را دوست...

کو ...

از درون من کسی هرگز نمی یابد خبر
از عذاب من کسی هرگز نمی بیند اثر
کو رفیقی تا برایش جان خود را قربان کنم
کو انیسی کز برایش دیده را دریا کنم

کو کسی کز من بخواهد ذره ای مردانگی

کو کسی کز او ببینم قطره ای شایستگی
کی کسی از خود برای من گذشت

کی کسی از دل برای من نوشت

کو کسی کر من دلی بی کینه خواست

کو کسی کز من لبی پر خنده خواست
کی کسی از من جز برای منفعت
جمله ای از مهربانی ها بگفت

هر که را دیدم فقط در فکر خویش

بر من از آنها چه آمد غیر نیش
ای دریغ از من که عاشق بوده ام
ای دریغ از من که در خود مرده ام
ای دریغ از من که بی خود زنده ام

بغض هر روز

نه زمین خاک ِ قدیمه٬ نه هوا همون هواست

تا چشام کار می کنه٬ هرچی که مونده نابجاست

داره از قبیله ی ما یکی یکی کم میشه
هر چی دوست دارم و دارم٬ راهیه عدم میشه

مثل ابرای زمستون دلم از گریه پُره
شیشه ی نازک ِ دل٬ منتظر تلنگره

غم سفره های خالی٬ دست های نحیف مردم
داغ شلاق جهالت به تن شریف مردم

غم اعدام ستاره٬ انحدام سرو  ِ  آزاد

تیرباران شقایق٬ باغبانی کردن ِ باد

همه قطره های خونی که به خاکم شده فریاد
همه اینهایی که گفتم٬ بغض هر روز منه٬ منو در من میشکنه

مثل ابرای زمستون دلم از گریه پُره
شیشه ی نازک ِ دل٬ منتظر تلنگره

احمدک

معلم چو آمد بنا گه کلاس

چو شهری فروخفته خاموش شد
سخنهای ناگفته کودکان
به لب نارسیده فراموش شد

معلم زکار مداوم مدام
غضبناک و فرسوده و خسته بود
جوان بود و در عنفوان شباب
جوانی از او رخت بر بسته بود

سکوت کلاس غم آلود را
صدای درشت معلم شکست
ز جا احمدک جست و بند دلش
بدین بی خبر بانک ناگه گسست

بیا احمدک درس دیروز را
بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت
ولی احمدک درس نا خوانده بود
به جز آنچه دیروز آنجا شنفت

عرق چون شتابان سرشک یتیم
خطوط خجالت برویش نگاشت
لباس پر از وصله و ژنده اش
بروی تن لاغرش لرزه داشت

زبانش به لکنت بیفتاد و گفت
بنی آدم اعضای یکدیگر اند
وجودش به یکباره فریاد کرد
که در آفرینش ز یک گوهرند

در اقلیم ما رنچ بر مردمان
زبان دلش گفت بی اختیار
چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار

تو کز ، کز ، تو کز وای یادش نبود
جهان پیش چشمش سیه پوش شد
سرش را به سنگینی از روی شرم
بپائین بیفکند و خاموش شد

ز اعماق مغزش بجز درد و رنج
نمی کرد پیدا کلام دگر
در آن عمر کوتاه او خاطرش
نمی داد جز آن پیام دگر

ز چشم معلم شراری جهید
نماینده آتش خشم او
درونش پر از نفرت و کینه گشت
غضب میدرخشید درچشم او

چرا احمد کودن بی شعور
معلم بگفتا به لحن گران
نخواند ی چنین درس آسان ، بگو
مگر چیست فرق تو با دیگران

عرق از جبین احمدک پاک کرد
خدایا چه میگوید آموزگار
نمی بیند آیا که دراین میان
بود فرق ما بین دار وندار

چه گوید ؟ بگوید حقایق بلند
به شهری که از چشم خود بیم داشت
بگوید که فرق است ما بین او
و آنکس که بی حد زر و سیم داشت

به آهستگی احمد بی نوا
چنین زیر لب گفت با قلب چاک
که آنها بدامان مادر خوشند
و من بی وجودش نهم سر بخاک

به آنها جز از روی مهر و خوشی
نگفته کسی تا کنون یک سخن
ندارند کاری بجز خورد و خواب
به مال پدر تکیه دارند و من

من از روی اجبار و از ترس مرگ
کشیدم از آن درس بگذشته دست
کنم با پدر پینه دوزی وکار
ببین دست پر پینه ام شاهد است

سخنهای او رامعلم برید
هنوز او سخنهای بسیار داشت
دلی از ستمکاری ظالمان
نژند و ستم دیده و زار داشت

معلم بکوبید پا بر زمین
که این پیک قلب پر از کینه است
بمن چه که مادرزکف داده ای ؟
بمن چه که دستت پر از پینه است

یکی پیش ناظم رود با شتاب
بهمراه خود یک فلک آورد
نماید پر از پینه پاهای او
ز چوبی که بهر کتک آورد

دل احمد آزرده و ریش گشت
چو او این سخن از معلم شنفت
ز چشمان او کور سوئی جهید
بیاد آمدش شعر سعدی و گفت

ببین ، یادم آمد دمی صبر کن
تامل ، خدا را ، تامل ، دمی
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

دل خوش ازآنیم که حج میرویم

دل خوش ازآنیم که حج میرویم

غافـل از آنیم کـه کج مـیرویــم
                                                    کعبه به دیدار خدا میرویم
                                                    او که همینجاست کجا میرویم
حج بخدا جز به دل پاک نیست
شستن غم از دل غمناک نیست
                                                    دین که به تسبیح و سر و ریش نیست
                                                    هرکه علی گفت که درویش نیست
صبح به صبح در پی مکر و فریب

شب همه شب گریه و امن یجیب