جزیره

من همون جزیره بودم ، خاکی و صمیمی و گرم

واسه عشق بازی موجها ، قامتم یه بستر نرم ...

یه عزیز دردونه بودم ، پیشه چشم خیسه موجها 

یه نگین سبز خالص ، توی انگشتر دریا ...

تا که یک روز تو رسیدی ، توی قلبم پا گذاشتی...  

غصه های عاشقی رو ، تو وجودم جا گذاشتی...

زیر رگبار نگاهت ، دلم انگار زیرو رو شد  

برای داشتن عشقت ، همه جونم آرزو شد

تا نفس کشیدی انگار ، نفسم برید تو سینه  

ابر و باد و دریا گفتن ، حس عاشقی همینه

اومدی تو سرنوشتم ، بی بهونه پا گذاشتی  

اما تا قایقی اومد ، از منو دلم گذشتی... 

رفتی با قایق عشقت ، سوی روشنی فردا  

منو دل اما نشستیم ، چشم به راهت لب دریا...

دیگه رو خاک وجودم ، نه گلی هست نه درختی

لحظه های بی تو بودن ، می گذره اما به سختی

دل تنها و غریبم ، داره این گوشه میمیره

ولی حتی وقت مردن ، باز سراغتو میگیره..... 

میرسه روزی که دیگه ، قعر دریا میشه خونم

اما تو دریای عشقت ، باز یه گوشه ای می مونم

من همون جزیره بودم ، خاکی و صمیمی و گرم

واسه عشق بازی موجها ، قامتم یه بستر نرم ...

یه عزیز دردونه بودم ، پیشه چشم خیسه موجها

یه نگین سبز خالص ، توی انگشتر دریا ...

غمی غمناک

شب سردی است، و من افسرده.
راه دوری است، و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.
 

می کنم، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند زمن آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت،
غمی افزود مرا بر غم ها.

 
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.
 

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است.
هر دم این بانگ برآرم از دل:
وای، این شب چقدر تاریک است!

 
خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟
 

مثل این است که شب نمناک است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من، لیک، غمی غمناک است

سهراب سپهری

گزیده رباعیات خیام

زان پیش  که  نام  تو  ز  عالم   برود
می خور که چو می بدل رسد غم برود
بگشای   سر   زلف  بتی   بند  به  بند
زان  پیش  که  بند  بندت  از هم  برود.

اکنون  که  ز  خوشدلی  بجز نام  نماند
یک  همدم  پخته   جز  می  خام  نماند
دست  طرب  از  ساغر  می  باز  مگیر
امروز  که   در دست  بجز  جام   نماند.
 

افسوس   که   نامه   جوانی   طی   شد
وان  تازه   بهار   زندگانی    طی   شد
حالی  که   ورا     نام   جوانی    گفتند
معلوم    نشد   که    او  کی آمد کی  شد.

افسوس  که  سرمایه  ز کف بیرون  شد
در پای  اجل  بسی  جگر ها خون   شد
کس نامد از آن جهان که پرسم از  وی
کاحوال   مسافران   دنیا    چون     شد

فردا علم  نفاق  طی  خواهم  کرد
با موی سپید قصد می خواهم کرد
پیمانه  عمر  من   به  هفتاد  رسید
این دم نکنم نشاط کی خواهم  کرد.

عمرت  تــا   کـی  بـه   خودپرستی    گــذرد
یا    در   پـی    نـیستی   و   هستی   گــذرد
می خور که چنین عمر که غم در پی  اوست
آن  بـه  کـه  بخواب  یا   به   مستی    گذرد.

تا زهره  و مه  در آسمان گـشت  پدید
بـهتر ز می  ناب   کـسی  هـیچ   ندید
من در عجبم  ز می  فروشان  کایشان
زین به که فروشند چه  خواهند  خرید.

تا   خاک  مرا   به    قالب   آمیخته  اند
بس   فتنه   که  از خاک بر انگیخته اند
من   بهتر   از   این    نمی توانم   بودن
کز  بوته   مرا   چنین  برون   ریخته اند.

امشب می  جام یـک منی خواهم  کرد
خود را به دو جام می غنی خواهم کرد
اول سه طلاق عقل و دین خواهم  کرد
پس دختر رز را به زنـی خواهم   کرد.

چون مرده شوم خاک مرا گم سازید
احوال مــرا  عبرت  مــردم  سازید
خاک  تن  من  به  باده  آغشته کنید
وز  کـالبدم  خشت  سر  خم سازید.

آورد   به  اضطرارم  اول  به  وجود
جز حیرتم  از  حیات  چیزی   نفزود
رفتیم  به  اکراه  و  ندانیم   چه   بود
زین  آمدن  و  بودن  و  رفتن مقصود.

این  قـافـله  عـمر  عجب می گذرد
دریاب دمی که با  طرب  می گذرد
ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر  پیاله  را کـه شب می گذرد.

گویند بهشت و و حور عین خواهد بود
وآنجا می  ناب  و  انگبین  خواهد بود
گر ما می  و معشوقه  گزیدیم  چه باک
آخر نه  به  عاقبت  همین  خواهد  بود.

گویند بهشت  و حور و   کوثر  باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر  باشد
پر کــن  قـدح  بـاده  و بـر دستم   ده
نـقدی  ز  هزار  نـسیه  بـهتـر  باشد.

یک   قطره  آب بود  و  با  دریا   شد
یک   ذره   خاک  و با  زمین یکتا شد
آمد  شدن  تو  اندرین  عالم   چیست؟
آمد    مگسی     پدید    و   ناپیدا   شد.

آنان  که  محیط   فضل  و  آداب   شدند
در  جمع   کمال  شمع   اصحاب   شدند
ره  زین  شب  تاریک  نبردند  به  روز
گفتند   فسانه ای   و   در  خواب   شدند.

با   یار   چو  آرمیده  باشی  همه  عمر
لذات   جهان   چشیده  باشی  همه  عمر
هم   آخر   کار   رحلتت   خواهد   بود
خوابی  باشد  که  دیده  باشی  همه  عمر.

از   جمله    رفتگان   این    راه    دراز
باز آمده ای   کو   که  به   ما   گوید  باز
هان  بر سر  این  دو راهه از سوی  نیاز
چیزی    نگذاری    که    نمی آیی    باز.

لب بر لب  کوزه  بردم  از غایت  آز
تا   زو   طلبم   واسطه   عمر  دراز
لب بر لب من نهاد و می گفت به راز
می خور که  بدین  جهان نمی آیی  باز.

در کـارگـه  کـوزه گـری   بــودم  دوش
دیـدم دو هزار کـوزه  گـویا  و  خـموش
هــر یک به  زبان حــال  با  مـن  گفتند
کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه  فروش.

خیام اگر ز  باده  مستی   خوش  باش
با لاله رخی اگر نشستی   خوش  باش
چون عاقبت  کار  جهان  نیستی  است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش.

ایـام  زمـانه  از  کسی  دارد  ننگ
کــو  در غـم  ایـام  نـشیند  دلتـنگ
می خور تو در آبگینه با ناله چنگ
ز آن پیش که  آبگینه  آید بر سنگ.

صبح است دمی بر می گلرنگ زنیم
وین شیشه نام و ننگ بر سنگ زنیم
دست  از امل   دراز خـود بـاز کشیم
در زلف دراز  و  دامن  چنگ  زنیم.

من بی می ناب زیستن نـتـوانم
بی باده  کشید  بار تن  نـتـوانم
من بنده آن دمم که ســاقی گـوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم.

 
در پای اجل چو من سرافکنده شوم
وز بیخ  امید  عمر  بـرکنده   شوم
زینهار  گلم  بجز  صراحی  نـکنید
باشد که ز بوی می دمی زنده شوم.

ای   صاحب  فتوا  ز  تو  پر کارتریم
با  این همه مستی  ز تو  هُشیار  تریم
تو خون کسان خوری و ما خون رزان
انصاف  بـده    کـدام   خونخوار تریم؟

چـون  نیست  مـقام  ما  درین  دهـر مـقیم
پس بی می و معشوق خطایی است عظیم
تـا کـی ز قدیـم  و  مـحدث  امـیدم  و  بیـم
چون  من  رفتم  جهان چه محدث چه قدیم.

گــر مــن  ز می مغانه مـستم هستم
گر کافر و گبر  و بت پرستم  هستم
هر طایفه ای  بمن   گــمـانی   دارد
من زان خودم چنان که هستم  هستم.

 
تا  دست  به  اتفاق   بر  هم   نزنیم
پایی  ز  نشاط  بر  سر  هم   نزنیم
خیزیم و دمی زنیم پیش از دم صبح
کاین صبح بسی دمد که ما دم  نزنیم.

 
من  ظاهر  نیستی   و هستی  دانم
من  باطن  هر  فراز و پستی  دانم
با این هـمه از دانش خود شرمم باد
گـر  مرتبه ای  ورای  مستی  دانم.
 

یک   چند  به کودکی  به استاد  شدیم
یک   چند  ز استادی خود شاد   شدیم
پایان   سخن  شنو که ما را چه  رسید
چون  آب  بر آمدیم و چون باد  شدیم.

بر   مفرش   خاک   خفتگان   می بینم
در   زیر   زمین     نهفتگان   می بینم
چندان   که  به  صحرای عدم می نگرم
ناآمدگان       و      رفتگان     می بینم.
 

ای دوست بیا تا غم  فردا  نخوریم
وین یکدم عمر را  غنیمت  شمریم
فردا که ازین  دیر کهن  در  گذریم
با هفت  هزار سالگان  سر  بسریم.

گاویست   بر   آسمان    قرین    پروین
گاویست  دگر  نهفته   در   زیر   زمین
گر   بینایی     چشم     حقیقت     بگشا
زیر  و  زبر  دو  گاو  مشتی   خر  بین.

گر  بر  فلکم  دست  بدی  چون  یزدان
برداشتمی  من  این   فلک  را  ز  میان
از   نو    فلک    دگر   چنان   ساختمی
کازاده     بکام    دل    رسیدی    آسان.

رندی  دیدم  نشسته  بر خنگ  زمین
نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
نی حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین
اندر دو  جهان  کرا  بود  زهره  این.

 
بر  خیز  و  مخور غم  جهان  گذران
خوش باش و دمی به شادمانی گذران
در طـبع  جـهان  اگــر  وفـایی  بودی
نوبت بـه تو  خود  نیامدی  از دگـران.

از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشـتی دو نـهند بر مغـاک مـن و تو
و آنــگه برای خشت  گــور دگران
در کـالبدی  کـشند خـاک  من  و  تو.

اسرار ازل را نه  تو دانی و  نه  من
وین حرف معما نه تو خوانی ونه من
هست از پس پرده  گفتگوی  من و تو
چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من.

از  آمدن   و   رفتن    ما   سودی   کو
وز   تار   وجود   عمر ما   پودی   کو
در   چنبر  چرخ  جان   چندین   پاکان
می سوزد و خاک  می شود  دودی   کو.

آن  قصر  که  بر  چرخ  همی زد پهلو
بر  درگه   او    شهان    نهادندی    رو
دیدیم   که   بر   کنگره اش   فاخته ای
بنشسته   همی   گفت   که  کوکو کوکو؟

از درس عـلوم جمله بـگریزی  به
وانـدر سـر زلف  دلـبر آویزی  به
زآن پیش که روزگار خونت ریزد
تو خون  قنینه  در  قدح ریزی  به.

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پر کن قدح باده  که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم  یا  نه.

 
دنیا  بـمراد  رانـده گیر آخــر  چه
وین نامه عمر خوانده گیر آخر چه
گیرم که بکام دل بماندی صد سال
صد سال  دگر بمانده گیر آخر چه.

 
بنـگر ز صـبـا  دامن گل  چاک  شده
بلبل ز  جـمال  گــل  طـربناک   شده
در  سایه  گل نشین  که بسیار این گل
از خاک بر آمده است و در خاک شده.

 
ای    آن    که   نتیجه   چهار  و   هفتی
وز   هفت   و   چهار  دایم    اندر   تفتی
می خور  که   هزار   باره  بیش ات گفتم
باز   آمدنت   نیست   چو  رفتی ،   رفتی.

شیخی  به  زنی فاحشه گفتا مستی
هر لحظه به دام دگری  پــا  بستی
گفتا شیخا هر آن چه  گویی  هستم
آیا تو چنان  که  می  نمایی  هستی.

در   گوش دلم   گفت   فلک    پنهانی
حکمی که قضا بود ز من  می دانی ؟
در گردش  خود  اگر مرا   دست بدی
خود  را   برهاندمی   ز   سرگردانی.

پیری     دیده      به     خانه     خماری
گفتم     نکنی     ز    رفتگان    اخباری
گفتا    می خور   که   همچو  ما  بسیاری
رفتند    و   کسی     باز    نیامد    باری.

جــز راه  قـلـنـدران  مـیخـانه   مـپوی
جز باده و جز سماع و جز یار  مجوی
بر کف  قدح  باده  و  بر دوش  سبوی
می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی.

تنگی  می لعل  خواهم  و  دیوانی
سد  رمقی  خواهد  و  نصف  نانی
وانگه من و تو  نشسته  در ویرانی
خوش تر بود آن ز ملکت  سلطانی.

آنان  که   ز  پیش   رفته اند   ای  ساقی
در  خاک   غرور  خفته اند   ای   ساقی
رو   باده   خور  و  حقیقت  از من  بشنو
باد  است  هر  آن  چه  گفته اند ای ساقی.
 

بر سنگ زدم دوش  سبوی   کاشی
سر مست بدم چو کردم این  اوباشی
با من به  زبان  حال  می گفت  سبو
من چو تو بدم تو نیز چون من باشی.

زان کوزه می که نیست دروی ضرری
پر  کن  قدحی  بخور به  من  ده  دگری
زان پیش تر ای پسر که  در  رهگذری
خاک  من  و  تو  کوزه  کند  کوزه گری.

بر کوزه گری پریر کردم  گذری
از خاک همی نمود هر دم هنری
من دیدم اگر ندید هر بی  بصری
خاک پدرم در کف هر کوزه گری.

در کارگه کوزه گری کردم رای
بر  پله  چرخ  دیدم  استاد  بپای
می کرد دلیر کوزه را دسته و سر
از کله  پادشاه  و از  دست  گدای.

ای  دل  تو  به  ادراک معما  نرسی
در  نکته    زیرکان    دانا    نرسی
اینجا   به  مِی و جام  بهشتی  میساز
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی.

هنگام  سپیده  دم  خـروس   سحری
دانی که چرا همی کند   نوحـه گری
یعنی  که   نمودند  در  آیـینه  صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری.

هر چند که رنگ و روی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم  نشد   که  در  طربخانه   خاک
نقاش   ازل   بهر   چه  آراست   مرا.

چون در گذرم به باده شویید مرا
تلقین ز شراب  ناب  گویید  مرا
خواهید به روز حشر یابید  مرا
از خاک  در میکده  جویید  مرا.

چندان بخورم شراب کاین بوی شراب
آید  ز تراب  چون  روم   زیر  تراب
گر بر سر خـاک  من  رسد  مخموری
از بوی شراب من شود مست و خراب.

بر  لوح   نشان   بودنی ها  بوده   است
پیوسته قلم ز نیک  و بد  فرسوده   است
در  روز ازل  هر  آن  چه  بایست  بداد
غم  خوردن  و  کوشیدن  ما بیهوده است.
 

ای  چرخ  فلک خرابی از کینه  تست
بیدادگری     پیشه      دیرینه    تست
وی   خاک  اگر  سینه    تو   بشکافند
بس  گوهر  قیمتی  که در سینه  تست.

اجزای   پیاله ای   که   در  هم پیوست
بشکستن    آن   روا   نمی دارد   مست
چندین  سر  و ساق  نازنین و کف دست
از مهر که پیوست و  به کین که شکست.
 

می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت
بی مونس  و بی رفیق  و بی همدم و جفت
زنهار  به  کس  مگو  تو   این  راز  نهفت
هر  لاله   که   پژمرد    نخواهد    بشکفت.

می خوردن و شاد بودن آیین منست
فارغ بودن ز کفر و دین؛ دین منست
گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتــا دل خـرم  تـو کابین  مـن  است.

 
مهـتاب  بــه  نـور  دامـن  شـب  بـشکافت
می نوش دمی خوش تر از این نتوان یافت
خوش  بــاش و  بـیندیش  که مـهتاب  بسی
اندر  سر  گور یک  به  یک خـواهد  تافت.

از منزل کفر تا به  دین  یک نفس است
وز عالم شک تا به یقین  یک نفس است
ایـن یـک نفس عـزیز را  خـوش  مـیدار
کز حاصل عمر ما همین یک نفس است.
 

شادی بطلب که حاصل عمر دمی است
هر ذره  ز خاک  کیقبادی و جمی است
احوال جهان و اصل این عمر که هست
خوابی  و خیالی  و فریبی  و دمی است.
 

این   کهنه  رباط  را  که  عالم نام است
آرامگه   ابلق   صبح   و    شام   است
بزمی است که وامانده صد جمشید است
گوریست  که  خوابگاه  صد بهرام است.

آن   قصر  که  بهرام  درو جام  گرفت
آهو   بچه   کرد  و  رو  به  آرام رفت
بهرام   که  گور  می گرفتی   همه  عمر
دیدی   که  چگونه  گور  بهرام گرفت؟

امروز   که   نوبت   جوانی  من   است
می نوشم از آن که  کامرانی  من   است
عیبم نکنید گرچه  تلخ است خوش است
تلخ است  از آن که  زندگانی  من  است.

دنیا  دیدی  و هر چه  دیدی هیچ  است
و آن نیز که گفتی و شنیدی  هیچ  است
سـرتاسـر  آفـاق   دویـدی  هیـچ   است
و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.
 

چون  نیست ز هر چه  هست  جز بـاد  بدست
چون هست ز هر چـه هست نقصان و شکست
انـگار  که   هســت  هـر چه  در عـالم  نیست
پندار کــه  نـیست  هــر چـه  در عـالم  هــست.

نیکی و  بدی  که  در  نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است
با  چرخ  مکن   حواله  کاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است.

ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست
بی  باده  گلرنگ  نمی شاید  زیست
این سبزه که امروز تماشاگه  ماست
تا  سبزه  خــاک  ما تماشاگه کیست.

 
گویند بهشت  عدن با حور خوش است
من می گویم که آب انگور خوش است
این نقد  بگیر و دست از آن  نسیه  بدار
کاواز  دهل  برادر از دور خوش است.

چون   آمدنم  به  من  نبد روز  نخست
وین رفتن بی مراد عزمی ست  درست
بر خیز و میان  ببند  ای  ساقی  چست
کاندوه جهان به می  فرو خواهم  شست.

ساقـی غـم  مـن  بلند  آوازه  شده  است
سرمستی مـن برون ز اندازه شده است
با  مـوی  سپید  سـر خوشم  کـز می  تو
پیرانه  سرم  بهار  دل  تازه  شده  است.

از مـن رمقی بـسعی سـاقی مانده است
وز صحبت خلق بی وفایی مانده است
از بـاده  دوشــین قــدحی بـیش  نــمـاند
از عـمر نـدانم که چه باقی  مانده است.
 

مـن هیچ  ندانم که مرا آن که  سرشت
از اهل بهشت  کرد  یا  دوزخ  زشت
جامی و بتی  و  بربطی بر لب  کشت
این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت.
 

چون ابر  به  نوروز رخ  لاله بشست
برخیز و به جام باده کن  عزم  درست
کاین سبزه که امروز تماشاگــــه  تست
فردا همه از خاک تو بر خواهد رست.

هر سبزه که  بر کنار جویی رسته است
گویی ز لب  فرشته   خویی  رسته است
پا  بر سر  هر سبزه  به  خــواری ننهی
کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است.

گویند که  دوزخی  بود  عاشق  و مست
قولی است خلاف دل در آن نتوان بست
گر عاشق و مست  دوزخی  خواهد  بود
فردا  باشد  بهشـت همچون  کف  دست.

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در  بند  ســر زلف نــگاری  بــوده است
ایــن  دسته  کــه  بر  گردن او می بـینی
دستی است که بر گردن یاری بوده است.

ساقی ، گل و سبزه بس طربناک شده است
دریـاب  که  هفته  دگـر  خـاک  شده  است
می نـوش و گـلی بچـین کـه تـا  در نـگری
گل خاک شده است سبزه خاشاک شده است.

چون لاله به  نوروز قدح  گیر به  دست
با  لاله  رخی  اگـر ترا  فرصت  هست
می نـوش به خـرمی که این چـرخ کـبود
ناگـاه  تـرا  چـو   خـاک   گـرداند  پَست.

امروز   ترا   دسترس   فردا   نیست
و اندیشه فردات به جز   سودا  نیست
ضایع مکن این دم ار دلت بیدار است
کاین  باقی  عمر  را  بقا  پیدا   نیست.

 
می نوش که عمر  جاودانی  این  است
خود حاصلت از دور جوانی این  است
هنگام گل و مل است و یاران سرمست
خوش  باش  دمی  که  زندگانی  اینست.

با باده نشین که ملک  محمود  این  است
وز چنگ شنو که  لحن  داود  این  است
از  آمــده   و  رفتـه   دگـر   یاد   مـکـن
حالی خوش باش زانکه مقصود این است.

قاصدک

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟

از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو ، دروغ
که فریبی تو. ، فریب
قاصدک 1 هان ، ولی ... آخر ... ای وای
راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خکستر گرمی ، جایی ؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
قاصدک
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند.

اشعار عاشقانه : سری ۲

بی تو

دیگر نروم به سوی مستی
حظی نبرم ز می پرستی
ای آن که نداری خبر از من
سرچشمه ی هر غمم تو هستی
دیگر به بهار خنده ام نیست
باران صفا دهنده ام نیست
ای آن که دلم اسیر عشقت
بر بام دلت؛ پرنده ام نیست؟
شعرم همگی سرود درد است
گفتم که بهار بی تو سرداست
گفتم که بهار بی تودیگر
پاییز تر از خزان زرد است.

 خداحافظ گل لادن

خداحافظ گل لادن, تموم عاشقا باختن
ببین هم گریه هام از عشق, چه زندونی برام ساختن
خداحافظ گل پونه, گل تنهای بی خونه
لالایی ها دیگه خوابی به چشمونم نمی شونه
یکی با چشمای نازش دل کوچیکمو لرزوند
یکی با دست ناپاکش گلای باغچمو سوزوند
تو این شب های تو در تو, خداحافظ گل شب بو
هنوز آوار تنهایی داره می باره از هر سو
خداحافظ گل مریم, گل مظلوم پر دردم
نشد با این تن زخمی به آغوش تو برگردم
نشد تا بغض چشماتو به خواب قصه بسپارم
از این فصل سکوت و شب غم بارونو بردارم
نمی دونی چه دلتنگم از این خواب زمستونی
تو که بیدار بیداری بگو از شب چه می دونی؟
تو این رویای سر در گم, خداحافظ گل گندم
تو هم بازیچه ای بودی, تو دست سرد این مردم.

بعد مرگم وسط سینه من چاک کنید
و انــدر آن شاخـه ای از تــــاک کنیــــــد
مرد غسال مرا سیر شرابی بدهیــد
مست مست از همه جا حال خرابی بدهید
هرکه پرسید که مرده است؟جوابش بکنید
از مـی خــالص انگــور خرابـــش بـکنیـــد
مگذارید به بالین من آید واعــــظ 
پیر میخانه بخــواند غــزلی از حـــافــظ
جای تلقین بالای سرم دف بزنید
شاهدی رقص کند جمله شما کف بزنید.

 
شب و یک جاده تاریک  چراغت نور مهتاب است
و من در بدرقه با تو به دستم کاسه آب است
بدون اختیار اشکم به روی گونه می ریزد
شبیه ماهی تشنه دلم در سینه بی تاب است
تمام باتو بودن ها فقط  یک لحظه بود انگار
نصیب من از این دنیا همین یک لحظه ناب است
نگاه من به پای تو نگاه تو به دست من
سکوتم با تو می گوید " نرو! مثل تو کمیاب است"
ولی دست تو و من نیست  تو محکوم سفر هستی.

 
با تو خوشبخت میشوم یک روز
این تجسم برای من کافیست
اینکه شاید تو هم دچار منی
این توهم برای من کافیست
پشت این اشک ها صبورم من
مثل دیوانه های زنجیری
امتحان کن چگونه میمیرم
یک تبسم برای من کافیست.

دیر گاهی ست که تنها شده ام
قصه غربت صحرا شده ام
وسعت درد فقط سهم من است
باز هم قسمت غمها شده ام
دگر آیینه ز من بی خبر است
که اسیر شب یلدا شده ام
من که بی تاب شقایق بودم
همدم سردی یخها شده ام
کاش چشمان مرا خاک کنید
تا بینم که چه تنها شده ام .

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت.

زندگی بر شانه ام سنگینی آوار بود
هستی من پرسه ای در طول یک تکرار بود
روی بوم لحظه ها تصویر لبخندی نماند
زیستن مرثیه ای در سوگ یک پندار بود
بی تو هر گهواره گوری بی تو هر شادی غمی
هر نفس ناقوس مرگی هر دری دیوار بود
می گذشتم با شتاب از کوچه های کودکی
دیگر از جشن عروسکها دلم بیزار بود
می هراسیدم دگر از هر سیاه و هر سپید
امتداد لحظه ها در دیده ام چون مار بود
مرگ را با دوستی بر گردنم آویختند
دستان نارفیقان حلقه دار بود.

زمزمه

نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن
نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن
ای نگاه تو پناهم !‌ تو ندانی چه گناهی ست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن
تو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی
خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستن
دیدم از رشته ی جان دست گسستن بود آسان
لیک مشکل بود این رشته ی مهر تو گسستن
امشب اشک من ازرد و خدا را که چه ظلمی ست
ساقه ی خرم گلدان نگاه تو شکستن
سوی اشکم نگهت گرم خرامید و چه زیباست
آهوی وحشی و در چشمه ی روشن نگرستن. 

آدمک آخر دنیاست ،بخند
آدمک مرگ همین جاست،بخند
آن خدایی که بزرگش خواندی
به خدا مثل تو تنهاست ، بخند
دستخطی که تو را عاشق کرد
شوخی کاغذی ماست ، بخند
فکر کن درد تو ارزشمند است
فکر کن گریه چه زیباست،بخند
صبح فردا به شبت نیست ، که نیست
تازه انگار که فرداست،بخند
راستی آنچه که یادت دادیم
پر زدن نیست،که درجاست ،بخند
آدمک نغمه ی آغاز بخوان
به خدا آخر دنیاست، بخند.

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی, نه غمگساری
نه به انتظار یاری, نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری

دل من ! چه حیف بودی که چنین زکار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

سحرم کشیده خنجر که: چرا شبت نکشته‌ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر برآرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر بى پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری.....

باید از باده عشرت دو سه ساغر زدنی
که جهان نیست مگر چشم به هم بر زدنی

به تمنّای کسی حلقه به هر در زده ‌ایم
هیچ ‌کس نیست ، چه حاصل در دیگر زدنی

تا نبینیم سرانجام که می‌میرد عشق
به که پروانه ‌صفت ، شعله به جان در زدنی

زندگی معرکه ای بود سراسر زد و خورد
پشت پا خوردنی از هرکس و بر سر زدنی

با چنین شیوه ، شب ای ماه ! گوارا بادت
راه خود رفتن و تابیدن و تسخر زدنی

سر پرواز ندارم که فضا مختنق است
به هوای سر کوی تو مگر پر زدنی

تا بگیریم مگر از سحر خویش سراغ
ماه و تا صبح به هر میکده ‌ای سر زدنی.
 

کاش قلبم درد تنهایی نداشت
چهره ام هرگز پریشانی نداشت
کاش برگهای آخر تقویم عشق
حرفی از یک روز بارانی نداشت
کاش می شد راه سخت عشق را
بی خطر پیمود و قربانی نداشت...

یکی بود تو قصمون وفا نکرد
رفت و پشت سرشم نگاه نکرد
یکی بود زندگیشو هوس سوزوند
آبروش رفت و دیگه اینجا نموند
یکی بود یکی نبود و یک پری
یک بغل عاشقی و یک سَرسَری
کی بود اونکه طاقت گریه نداشت؟
عاشق هوس شد و تنهام گذاشت؟
کی بود؟ کی بود؟ اون تو بودی!!!
کاشکی که از اول نبودی
شاید باید می فهمیدم که قلب تو پر از ریاست
دوستت دارم گفتنای تو درست مثل باد هواس!!!

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید
گریه ام را به حساب سفرم نگذارید
دوست دارم که به پابوسی باران بروم
آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید
این قدر آینه ها را به رخ من نکشید
این قدر داغ جنون بر جگرم نگذارید
چشمی آبی تر از آینه گرفتارم کرد
بس کنید...
این همه دل دور و برم نگذارید
آخرین حرف من اینست: زمینی نشوید...
فقط...
از حال زمین بی خبرم نگذارید...

در خواب ناز بودم شبی           دیدم کسی در می زند

در را گشودم روی او                دیدم غم است در می زند

ای دوستان بی وفا                  از غم بیاموزید وفا

غم با آن همه بیگانگی            هر شب به من سر می زند.

قصه از غلط شروع شد           از یه اشتباه ساده
از یه خنده ای که گم شد        تو یه بغض بی اراده

دست تو یا دست تقدیر          گاهی آدم? بد می یاره
قصه از غلط شروع شد           من? به تو ربطی نداره

سادگیمو تو شکستی           آینه ها دروغ نمی گن
تو ولی خودت نبودی              خود من بودی? خود من

شاکی ام اما نه از تو             از خودم لجم گرفته
از خودم که بیشتر از تو          منو دست کم گرفته

منو دست کم گرفتی             تو که اسم من باهاته
ولی من دروغ نمی گم           پشت این آینه? ماته

مات و ماتم زده از تو              تا ته قصه شکستم
تو به انتها رسیدی                من چمدونمو بستم

باورم می کنی یا نه              نمی دونم? نمی دونم
قصه از غلط شروع شد           اینو از چشات می خونم.

خداحافظ همین حالا همین حالا که من تنهام
خداحافظ به شرطی که بفهمی تر شده چشمام
خداحافظ کمی غمگین, به یاد اون همه تردید
به یاد آسمونی که منو از چشم تو می دید
اگه گفتم خداحافظ نه اینکه رفتنت سادس
نه اینکه میشه باور کرد دوباره آخر جادس
خداحافظ واسه اینکه نبندی دل به رویاها
بدونی بی تو و با تو, همینه رسم این دنیا
خداحافظ خداحافظ...
همین حالا خداحافظ...

خداجون میشه تو امشب منو تو بغل بگیری؟
بگی آروم توی گوشم دیگه وقتشه بمیری
خداجون می گن تو خوبی? مثل مادرا می مونی
اگه راست می گن ببینم عشق من کجاست می دونی؟
خداجون میشه یه کاری بکنی به خاطر من؟
من می خوام که زود بمیرم آخه سخته زنده موندن
من که تقصیری نداشتم پس چرا گذاشته رفته؟
خداجون تو تنها هستی? می دونی تنهایی سخته
زنده بودن یا مردن من واسه اون فرقی نداره
اون می خواد که من نباشم? باشه اشکالی نداره
خداجون می خوام بمیرم تا بشم همیشه راحت
ولی عمر اون زیاد شه حتی واسه یه ساعت
خداجون میشه تو امشب منو تو بغل بگیری؟
بگی آروم توی گوشم دیگه وقتشه بمیری؟
 

خوش آمده ای مادر بر سنگ مزارم
خوش آمده ای بنشین یکدم به کنارم
باز آمدی و بوی تو را گرفته خاکم
از اشک دو دیده ی تو من شسته و پاکم
بس کن دگر این زاری? لبخند بزن گاهی
حرفی بزن از هر کس? از هرچه که آگاهی
مادر تو بگو که مرگِ من با تو چه کرد؟
ای وای به من? چه می کنی با این درد؟
سیمای تو را غصه دگرگون کرده
لبخند تو را برده و افسون کرده
چشمان تو چون چشمه همی می جوشد
قلب تو فقط جامه ی غم می پوشد
ای وای به من? که دستِ من کوتاه است
افسوس که زندگی چنین خودخواه است
مادر تو بگو از آن جگر گوشه ی من
از آنکه شد از زمین دل توشه ی من
مادر تو قسم بخور که او خوب و خوشست
جز دست تو نیست روی سرش دیگر دست
مادر تو بگو برادرم کو? کجاست؟
او با تو نیامده? چرا ناپیداست؟
امروز به سفر رفته و یا بیمارست؟
شادم کن و گو کنار یک دلدارست
هر روز به عشقِ خاکِ من اینجا بود
می سوخت دلم? همیشه او تنها بود
مادر تو به او بگو که آرام شود
در پیش حقیقتی که هست رام شود
مادر تو بگو که بی قراری نکند
من را تو قسم بده که زاری نکند
یادش چه بخیر همیشه با هم بودیم
ما برادر و رفیق و محرم بودیم
مادر تو بگو در پی کارش باشد
شادم کند و به فکر یارش باشد
مادر چه خبر ز حال و احوال پدر؟
از آن کمرِ شکسته از مرگِ پسر؟
از آن گل پائیزی پژمرده شده
آن گل که ز طوفانِ غم افسرده شده
مادر تو بگو چه می کند دل تنگ است؟
رخساره ی داغدار او بی رنگ است؟
مادر تو بگو که آن دلارام چه شد؟
آنکس که مرا فکند در دام چه شد؟
سوگند به تو که بی قرارش بودم
من عاشق دل خسته ی زارش بودم...

آخر ای دوست? نخواهی پرسید
که دل از دوری رویت چه کشید؟
سوخت در آتش و خاکستر شد
وعده های تو به دادش نرسید...
داغ ماتم شد و بر سینه نشست
اشک حسرت شد و بر خاک چکید
آن همه عهد فراموشت شد؟
چشم من روشن? روی تو سپید...
جان به لب آمده در ظلمت غم
کی به دادم رسی ای صبح امید؟
آخر این عشق مرا خواهد کشت
عاقبت داغ مرا خواهی دید...
دل پر درد مرا مشکن
که خدا بر تو نخواهد بخشید...
  

عشق یعنی سالهای عمر سخت
عشق یعنی زهر شیرین بخت تلخ
عشق یعنی خواستن? لَه لَه زدن
عشق یعنی سوختن پر پر زدن
عشق یعنی جام لبریز از شراب
عشق یعنی تشنگی یعنی سراب
عشق یعنی لایق مریم شدن
عشق یعنی با خدا همدم شدن
عشق یعنی لحظه های بی قرار
عشق یعنی صبر یعنی انتظار
عشق یعنی از سپیده تا سحر
عشق یعنی پا نهادن در خطر
عشق یعنی لحظه ی دیدار یار
عشق یعنی دست در دست نگار
عشق یعنی آرزو یعنی امید
عشق یعنی روشنی یعنی سپید
عشق یعنی غوطه خوردن بین موج
عشقِ یعنی رد شدن از مرز اوج.

مرا با این پریشانی کسی جز من نمی فهمه...
شکستن های روحم را به غیر از تن نمی فهمه...
همیشه فکر می کردم برایت آرزو هستم...
همان یک روزنه نوری که داری پیشِ رو هستم...
ولی امروز می بینم تمامش خواب بود و بس...
خیالِ تشنه از رویا فقط سیراب بود و بس...
مسیر چشمهایت را شب ها ناگاه گم کردم...
چراغی نیست? راهی نه? چگونه بی تو برگردم؟؟؟
نمی دانی چقدر از این شب دلتنگی می ترسم...
و از آواز تنهایی?
از این آهنگ می ترسم...
همیشه سرنوشتِ من مقیمِ دردِ آبادیست...
کدامین دست ویرانگر درِ خوشبختی ام را بست؟؟؟
ببین ای دوست مرگِ دل چگونه سوگوارم کرد...
رسید افزوده طوفان را خراب و بی قرارم کرد...
دلم در دوردستی است مثالِ بید می لرزد...
به جانت جانِ شیرینم...
به دیدارت نمی لرزد...

نمی دانم چه می خواهم خدایا
به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جوید نگاه خسته من
چرا افسرده است این قلب پرسوز
ز جمع آشنایان می گریزم
به کنجی می خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تیرگیها
به بیمار دل خود می دهم گوش
گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند
از این مردم که تا شعرم شنیدند
برویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بدنام گفتند
دل من ای دل دیوانه من
که می سوزی از این بیگانگی ها
مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را بس کن این دیوانگی ها.

هر شب وقتی تنها میشم
حس می کنم پیش منی...
دوباره گریه ام میگیره
انگار تو آغوش منی...
روم نمیشه نگات کنم
وقتی که اشک تو چشمامه...
با اینکه نیستی پیش من
انگار دستات تو دستامه...
بارون میباره و تو رو
دوباره پیشم می بینم..
اشک تو چشام حلقه میشه
دوباره تنها میشینم...
قول بده وقتی تنها میشم
باز هم بیای کنار من...
شبای جمعه که میاد
بیای سر مزار من...
دوباره از یاد چشات
زمزمه ی نبودنم...
ببین که عاقبت چی شد
قصه ی با تو بودنم...
خاک سر مزار من
نشونی از نبودنت...
دستهای نامردم شهر
چرا ازم ربودنت...
به زیر خاکمو هنوز
نرفتی از خیال من...
غصه نخور سیاه نپوش
گریه نکن برای من...
دیگه فقط آرزومه
بارون بباره رو تنم...
دوباره لحظه ها سپرد
منو به باد رفتنم...
دیگه فقط آرزومه
بارون بباره رو تنم...
رو سنگ قبرم بنویس
تنهاترین تنها منم...

بوسه باران

غیر از این داغ که در سینه سوزان دارم
چه گل از گلشن عشق تو به دامان دارم ؟
این همه خاطر آشفته و مجموعه ی رنج
یادگاری ست کزان زلف پریشان دارم
به هواداریت ای پک نسیم سحری
شور و آشفتگی گرد بیابان دارم
مگذر ای خاطره ی او ز کنارم مگذر
موج بی ساحل اشکم سر طوفان دارم
خار خشکم مزن ای برق به جانم آتش
که هنوز آرزوی بوسه ی باران دارم
غنچه آسا نشوم خیره به خورشید سحر
من که با عطر غمت سر به گریبان دارم
شمع سوزانم و روشن بود از آغازم
که من سوخته سامان چه به پایان دارم.
 

قصه خورشید و گل

مردم از درد و به گوش توفغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب راز نهانم نرسید
گرچه افروختم و سوختم و دود شدم
شکوه از دست تو هرگز به زبانم نرسید
به امید تو چو ایینه نشستم همه عمر
گرد راه تو به چشم نگرانم نرسید
غنچه ای بودم و پر پر شدم از باد بهار
شادم از بخت که فرصت به خزانم نرسید
من از پای در افتاده به وصلت چه رسم
که بهدامان تو این اشک روانم نرسید
آه ! آن روز که دادم به تو ایینه دل
از تو این سنگ دلی ها به گمانم نرسید
عشق من و تو قصه ی خورشید و گل است
که به گلبرگ تو ای غنچه لبانم نرسید. 
 

نام بی نشان تو در برگی از دفتر زندگی ام نقش بسته است
هنگامی که خواستم تنها نام تو را آتش بزنم
برگ برگ زندگی ام سوخت!
از دیروزها به دنبالت دویدم
به امید دیدارت به امروز رسیدم
ولی افسوس...!
افسوس که تو به فرداها سفر کردی! 

لحظه دیدار نزدیک است
باز من دیوانه ام ، مستم
باز میلرزد، دلم، دستم
باز گوئی در جهان دیگری هستم
های! نخراشی بغفلت گونه ام را تیغ
های، نپرسی صفای زلفکم را دست
و آبرویم را نریزی، دل
ای نخورده مست
لحظه دیدار نزدیک است.