یادداشت های روزانه یک دیوانــه

متن های عاشقانه,اشعار عاشقانه,تک بیتی عاشقانه,دوبیتی عاشقانه,جملات زیبا,جملات قصار,اس ام اس عاشقانه,sms عاشقانه

یادداشت های روزانه یک دیوانــه

متن های عاشقانه,اشعار عاشقانه,تک بیتی عاشقانه,دوبیتی عاشقانه,جملات زیبا,جملات قصار,اس ام اس عاشقانه,sms عاشقانه

گزیده رباعیات خیام

زان پیش  که  نام  تو  ز  عالم   برود
می خور که چو می بدل رسد غم برود
بگشای   سر   زلف  بتی   بند  به  بند
زان  پیش  که  بند  بندت  از هم  برود.


اکنون  که  ز  خوشدلی  بجز نام  نماند
یک  همدم  پخته   جز  می  خام  نماند
دست  طرب  از  ساغر  می  باز  مگیر
امروز  که   در دست  بجز  جام   نماند.
 

افسوس   که   نامه   جوانی   طی   شد
وان  تازه   بهار   زندگانی    طی   شد
حالی  که   ورا     نام   جوانی    گفتند
معلوم    نشد   که    او  کی آمد کی  شد.


افسوس  که  سرمایه  ز کف بیرون  شد
در پای  اجل  بسی  جگر ها خون   شد
کس نامد از آن جهان که پرسم از  وی
کاحوال   مسافران   دنیا    چون     شد


فردا علم  نفاق  طی  خواهم  کرد
با موی سپید قصد می خواهم کرد
پیمانه  عمر  من   به  هفتاد  رسید
این دم نکنم نشاط کی خواهم  کرد.

 

عمرت  تــا   کـی  بـه   خودپرستی    گــذرد
یا    در   پـی    نـیستی   و   هستی   گــذرد
می خور که چنین عمر که غم در پی  اوست
آن  بـه  کـه  بخواب  یا   به   مستی    گذرد.


تا زهره  و مه  در آسمان گـشت  پدید
بـهتر ز می  ناب   کـسی  هـیچ   ندید
من در عجبم  ز می  فروشان  کایشان
زین به که فروشند چه  خواهند  خرید.


تا   خاک  مرا   به    قالب   آمیخته  اند
بس   فتنه   که  از خاک بر انگیخته اند
من   بهتر   از   این    نمی توانم   بودن
کز  بوته   مرا   چنین  برون   ریخته اند.


امشب می  جام یـک منی خواهم  کرد
خود را به دو جام می غنی خواهم کرد
اول سه طلاق عقل و دین خواهم  کرد
پس دختر رز را به زنـی خواهم   کرد.

 

چون مرده شوم خاک مرا گم سازید
احوال مــرا  عبرت  مــردم  سازید
خاک  تن  من  به  باده  آغشته کنید
وز  کـالبدم  خشت  سر  خم سازید.


آورد   به  اضطرارم  اول  به  وجود
جز حیرتم  از  حیات  چیزی   نفزود
رفتیم  به  اکراه  و  ندانیم   چه   بود
زین  آمدن  و  بودن  و  رفتن مقصود.


این  قـافـله  عـمر  عجب می گذرد
دریاب دمی که با  طرب  می گذرد
ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر  پیاله  را کـه شب می گذرد.


گویند بهشت و و حور عین خواهد بود
وآنجا می  ناب  و  انگبین  خواهد بود
گر ما می  و معشوقه  گزیدیم  چه باک
آخر نه  به  عاقبت  همین  خواهد  بود.


گویند بهشت  و حور و   کوثر  باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر  باشد
پر کــن  قـدح  بـاده  و بـر دستم   ده
نـقدی  ز  هزار  نـسیه  بـهتـر  باشد.


یک   قطره  آب بود  و  با  دریا   شد
یک   ذره   خاک  و با  زمین یکتا شد
آمد  شدن  تو  اندرین  عالم   چیست؟
آمد    مگسی     پدید    و   ناپیدا   شد.


آنان  که  محیط   فضل  و  آداب   شدند
در  جمع   کمال  شمع   اصحاب   شدند
ره  زین  شب  تاریک  نبردند  به  روز
گفتند   فسانه ای   و   در  خواب   شدند.


با   یار   چو  آرمیده  باشی  همه  عمر
لذات   جهان   چشیده  باشی  همه  عمر
هم   آخر   کار   رحلتت   خواهد   بود
خوابی  باشد  که  دیده  باشی  همه  عمر.


از   جمله    رفتگان   این    راه    دراز
باز آمده ای   کو   که  به   ما   گوید  باز
هان  بر سر  این  دو راهه از سوی  نیاز
چیزی    نگذاری    که    نمی آیی    باز.


لب بر لب  کوزه  بردم  از غایت  آز
تا   زو   طلبم   واسطه   عمر  دراز
لب بر لب من نهاد و می گفت به راز
می خور که  بدین  جهان نمی آیی  باز.


در کـارگـه  کـوزه گـری   بــودم  دوش
دیـدم دو هزار کـوزه  گـویا  و  خـموش
هــر یک به  زبان حــال  با  مـن  گفتند
کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه  فروش.


خیام اگر ز  باده  مستی   خوش  باش
با لاله رخی اگر نشستی   خوش  باش
چون عاقبت  کار  جهان  نیستی  است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش.

 

ایـام  زمـانه  از  کسی  دارد  ننگ
کــو  در غـم  ایـام  نـشیند  دلتـنگ
می خور تو در آبگینه با ناله چنگ
ز آن پیش که  آبگینه  آید بر سنگ.


صبح است دمی بر می گلرنگ زنیم
وین شیشه نام و ننگ بر سنگ زنیم
دست  از امل   دراز خـود بـاز کشیم
در زلف دراز  و  دامن  چنگ  زنیم.


من بی می ناب زیستن نـتـوانم
بی باده  کشید  بار تن  نـتـوانم
من بنده آن دمم که ســاقی گـوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم.


 
در پای اجل چو من سرافکنده شوم
وز بیخ  امید  عمر  بـرکنده   شوم
زینهار  گلم  بجز  صراحی  نـکنید
باشد که ز بوی می دمی زنده شوم.


ای   صاحب  فتوا  ز  تو  پر کارتریم
با  این همه مستی  ز تو  هُشیار  تریم
تو خون کسان خوری و ما خون رزان
انصاف  بـده    کـدام   خونخوار تریم؟


چـون  نیست  مـقام  ما  درین  دهـر مـقیم
پس بی می و معشوق خطایی است عظیم
تـا کـی ز قدیـم  و  مـحدث  امـیدم  و  بیـم
چون  من  رفتم  جهان چه محدث چه قدیم.


گــر مــن  ز می مغانه مـستم هستم
گر کافر و گبر  و بت پرستم  هستم
هر طایفه ای  بمن   گــمـانی   دارد
من زان خودم چنان که هستم  هستم.

 
تا  دست  به  اتفاق   بر  هم   نزنیم
پایی  ز  نشاط  بر  سر  هم   نزنیم
خیزیم و دمی زنیم پیش از دم صبح
کاین صبح بسی دمد که ما دم  نزنیم.

 
من  ظاهر  نیستی   و هستی  دانم
من  باطن  هر  فراز و پستی  دانم
با این هـمه از دانش خود شرمم باد
گـر  مرتبه ای  ورای  مستی  دانم.
 

یک   چند  به کودکی  به استاد  شدیم
یک   چند  ز استادی خود شاد   شدیم
پایان   سخن  شنو که ما را چه  رسید
چون  آب  بر آمدیم و چون باد  شدیم.


بر   مفرش   خاک   خفتگان   می بینم
در   زیر   زمین     نهفتگان   می بینم
چندان   که  به  صحرای عدم می نگرم
ناآمدگان       و      رفتگان     می بینم.
 

ای دوست بیا تا غم  فردا  نخوریم
وین یکدم عمر را  غنیمت  شمریم
فردا که ازین  دیر کهن  در  گذریم
با هفت  هزار سالگان  سر  بسریم.


گاویست   بر   آسمان    قرین    پروین
گاویست  دگر  نهفته   در   زیر   زمین
گر   بینایی     چشم     حقیقت     بگشا
زیر  و  زبر  دو  گاو  مشتی   خر  بین.

 

گر  بر  فلکم  دست  بدی  چون  یزدان
برداشتمی  من  این   فلک  را  ز  میان
از   نو    فلک    دگر   چنان   ساختمی
کازاده     بکام    دل    رسیدی    آسان.


رندی  دیدم  نشسته  بر خنگ  زمین
نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
نی حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین
اندر دو  جهان  کرا  بود  زهره  این.

 
بر  خیز  و  مخور غم  جهان  گذران
خوش باش و دمی به شادمانی گذران
در طـبع  جـهان  اگــر  وفـایی  بودی
نوبت بـه تو  خود  نیامدی  از دگـران.


از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشـتی دو نـهند بر مغـاک مـن و تو
و آنــگه برای خشت  گــور دگران
در کـالبدی  کـشند خـاک  من  و  تو.


اسرار ازل را نه  تو دانی و  نه  من
وین حرف معما نه تو خوانی ونه من
هست از پس پرده  گفتگوی  من و تو
چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من.


از  آمدن   و   رفتن    ما   سودی   کو
وز   تار   وجود   عمر ما   پودی   کو
در   چنبر  چرخ  جان   چندین   پاکان
می سوزد و خاک  می شود  دودی   کو.


آن  قصر  که  بر  چرخ  همی زد پهلو
بر  درگه   او    شهان    نهادندی    رو
دیدیم   که   بر   کنگره اش   فاخته ای
بنشسته   همی   گفت   که  کوکو کوکو؟


از درس عـلوم جمله بـگریزی  به
وانـدر سـر زلف  دلـبر آویزی  به
زآن پیش که روزگار خونت ریزد
تو خون  قنینه  در  قدح ریزی  به.


تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پر کن قدح باده  که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم  یا  نه.

 
دنیا  بـمراد  رانـده گیر آخــر  چه
وین نامه عمر خوانده گیر آخر چه
گیرم که بکام دل بماندی صد سال
صد سال  دگر بمانده گیر آخر چه.

 
بنـگر ز صـبـا  دامن گل  چاک  شده
بلبل ز  جـمال  گــل  طـربناک   شده
در  سایه  گل نشین  که بسیار این گل
از خاک بر آمده است و در خاک شده.

 
ای    آن    که   نتیجه   چهار  و   هفتی
وز   هفت   و   چهار  دایم    اندر   تفتی
می خور  که   هزار   باره  بیش ات گفتم
باز   آمدنت   نیست   چو  رفتی ،   رفتی.


شیخی  به  زنی فاحشه گفتا مستی
هر لحظه به دام دگری  پــا  بستی
گفتا شیخا هر آن چه  گویی  هستم
آیا تو چنان  که  می  نمایی  هستی.


در   گوش دلم   گفت   فلک    پنهانی
حکمی که قضا بود ز من  می دانی ؟
در گردش  خود  اگر مرا   دست بدی
خود  را   برهاندمی   ز   سرگردانی.


پیری     دیده      به     خانه     خماری
گفتم     نکنی     ز    رفتگان    اخباری
گفتا    می خور   که   همچو  ما  بسیاری
رفتند    و   کسی     باز    نیامد    باری.


جــز راه  قـلـنـدران  مـیخـانه   مـپوی
جز باده و جز سماع و جز یار  مجوی
بر کف  قدح  باده  و  بر دوش  سبوی
می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی.


تنگی  می لعل  خواهم  و  دیوانی
سد  رمقی  خواهد  و  نصف  نانی
وانگه من و تو  نشسته  در ویرانی
خوش تر بود آن ز ملکت  سلطانی.


آنان  که   ز  پیش   رفته اند   ای  ساقی
در  خاک   غرور  خفته اند   ای   ساقی
رو   باده   خور  و  حقیقت  از من  بشنو
باد  است  هر  آن  چه  گفته اند ای ساقی.
 

بر سنگ زدم دوش  سبوی   کاشی
سر مست بدم چو کردم این  اوباشی
با من به  زبان  حال  می گفت  سبو
من چو تو بدم تو نیز چون من باشی.


زان کوزه می که نیست دروی ضرری
پر  کن  قدحی  بخور به  من  ده  دگری
زان پیش تر ای پسر که  در  رهگذری
خاک  من  و  تو  کوزه  کند  کوزه گری.


بر کوزه گری پریر کردم  گذری
از خاک همی نمود هر دم هنری
من دیدم اگر ندید هر بی  بصری
خاک پدرم در کف هر کوزه گری.


در کارگه کوزه گری کردم رای
بر  پله  چرخ  دیدم  استاد  بپای
می کرد دلیر کوزه را دسته و سر
از کله  پادشاه  و از  دست  گدای.


ای  دل  تو  به  ادراک معما  نرسی
در  نکته    زیرکان    دانا    نرسی
اینجا   به  مِی و جام  بهشتی  میساز
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی.


هنگام  سپیده  دم  خـروس   سحری
دانی که چرا همی کند   نوحـه گری
یعنی  که   نمودند  در  آیـینه  صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری.


هر چند که رنگ و روی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم  نشد   که  در  طربخانه   خاک
نقاش   ازل   بهر   چه  آراست   مرا.


چون در گذرم به باده شویید مرا
تلقین ز شراب  ناب  گویید  مرا
خواهید به روز حشر یابید  مرا
از خاک  در میکده  جویید  مرا.


چندان بخورم شراب کاین بوی شراب
آید  ز تراب  چون  روم   زیر  تراب
گر بر سر خـاک  من  رسد  مخموری
از بوی شراب من شود مست و خراب.


بر  لوح   نشان   بودنی ها  بوده   است
پیوسته قلم ز نیک  و بد  فرسوده   است
در  روز ازل  هر  آن  چه  بایست  بداد
غم  خوردن  و  کوشیدن  ما بیهوده است.
 

ای  چرخ  فلک خرابی از کینه  تست
بیدادگری     پیشه      دیرینه    تست
وی   خاک  اگر  سینه    تو   بشکافند
بس  گوهر  قیمتی  که در سینه  تست.


اجزای   پیاله ای   که   در  هم پیوست
بشکستن    آن   روا   نمی دارد   مست
چندین  سر  و ساق  نازنین و کف دست
از مهر که پیوست و  به کین که شکست.
 

می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت
بی مونس  و بی رفیق  و بی همدم و جفت
زنهار  به  کس  مگو  تو   این  راز  نهفت
هر  لاله   که   پژمرد    نخواهد    بشکفت.


می خوردن و شاد بودن آیین منست
فارغ بودن ز کفر و دین؛ دین منست
گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتــا دل خـرم  تـو کابین  مـن  است.

 
مهـتاب  بــه  نـور  دامـن  شـب  بـشکافت
می نوش دمی خوش تر از این نتوان یافت
خوش  بــاش و  بـیندیش  که مـهتاب  بسی
اندر  سر  گور یک  به  یک خـواهد  تافت.


از منزل کفر تا به  دین  یک نفس است
وز عالم شک تا به یقین  یک نفس است
ایـن یـک نفس عـزیز را  خـوش  مـیدار
کز حاصل عمر ما همین یک نفس است.
 

شادی بطلب که حاصل عمر دمی است
هر ذره  ز خاک  کیقبادی و جمی است
احوال جهان و اصل این عمر که هست
خوابی  و خیالی  و فریبی  و دمی است.
 

این   کهنه  رباط  را  که  عالم نام است
آرامگه   ابلق   صبح   و    شام   است
بزمی است که وامانده صد جمشید است
گوریست  که  خوابگاه  صد بهرام است.


آن   قصر  که  بهرام  درو جام  گرفت
آهو   بچه   کرد  و  رو  به  آرام رفت
بهرام   که  گور  می گرفتی   همه  عمر
دیدی   که  چگونه  گور  بهرام گرفت؟


امروز   که   نوبت   جوانی  من   است
می نوشم از آن که  کامرانی  من   است
عیبم نکنید گرچه  تلخ است خوش است
تلخ است  از آن که  زندگانی  من  است.


دنیا  دیدی  و هر چه  دیدی هیچ  است
و آن نیز که گفتی و شنیدی  هیچ  است
سـرتاسـر  آفـاق   دویـدی  هیـچ   است
و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.
 

چون  نیست ز هر چه  هست  جز بـاد  بدست
چون هست ز هر چـه هست نقصان و شکست
انـگار  که   هســت  هـر چه  در عـالم  نیست
پندار کــه  نـیست  هــر چـه  در عـالم  هــست.


نیکی و  بدی  که  در  نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است
با  چرخ  مکن   حواله  کاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است.


ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست
بی  باده  گلرنگ  نمی شاید  زیست
این سبزه که امروز تماشاگه  ماست
تا  سبزه  خــاک  ما تماشاگه کیست.

 
گویند بهشت  عدن با حور خوش است
من می گویم که آب انگور خوش است
این نقد  بگیر و دست از آن  نسیه  بدار
کاواز  دهل  برادر از دور خوش است.


چون   آمدنم  به  من  نبد روز  نخست
وین رفتن بی مراد عزمی ست  درست
بر خیز و میان  ببند  ای  ساقی  چست
کاندوه جهان به می  فرو خواهم  شست.


ساقـی غـم  مـن  بلند  آوازه  شده  است
سرمستی مـن برون ز اندازه شده است
با  مـوی  سپید  سـر خوشم  کـز می  تو
پیرانه  سرم  بهار  دل  تازه  شده  است.


از مـن رمقی بـسعی سـاقی مانده است
وز صحبت خلق بی وفایی مانده است
از بـاده  دوشــین قــدحی بـیش  نــمـاند
از عـمر نـدانم که چه باقی  مانده است.
 

مـن هیچ  ندانم که مرا آن که  سرشت
از اهل بهشت  کرد  یا  دوزخ  زشت
جامی و بتی  و  بربطی بر لب  کشت
این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت.
 

چون ابر  به  نوروز رخ  لاله بشست
برخیز و به جام باده کن  عزم  درست
کاین سبزه که امروز تماشاگــــه  تست
فردا همه از خاک تو بر خواهد رست.


هر سبزه که  بر کنار جویی رسته است
گویی ز لب  فرشته   خویی  رسته است
پا  بر سر  هر سبزه  به  خــواری ننهی
کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است.


گویند که  دوزخی  بود  عاشق  و مست
قولی است خلاف دل در آن نتوان بست
گر عاشق و مست  دوزخی  خواهد  بود
فردا  باشد  بهشـت همچون  کف  دست.


این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در  بند  ســر زلف نــگاری  بــوده است
ایــن  دسته  کــه  بر  گردن او می بـینی
دستی است که بر گردن یاری بوده است.


ساقی ، گل و سبزه بس طربناک شده است
دریـاب  که  هفته  دگـر  خـاک  شده  است
می نـوش و گـلی بچـین کـه تـا  در نـگری
گل خاک شده است سبزه خاشاک شده است.


چون لاله به  نوروز قدح  گیر به  دست
با  لاله  رخی  اگـر ترا  فرصت  هست
می نـوش به خـرمی که این چـرخ کـبود
ناگـاه  تـرا  چـو   خـاک   گـرداند  پَست.


امروز   ترا   دسترس   فردا   نیست
و اندیشه فردات به جز   سودا  نیست
ضایع مکن این دم ار دلت بیدار است
کاین  باقی  عمر  را  بقا  پیدا   نیست.

 
می نوش که عمر  جاودانی  این  است
خود حاصلت از دور جوانی این  است
هنگام گل و مل است و یاران سرمست
خوش  باش  دمی  که  زندگانی  اینست.

 

با باده نشین که ملک  محمود  این  است
وز چنگ شنو که  لحن  داود  این  است
از  آمــده   و  رفتـه   دگـر   یاد   مـکـن
حالی خوش باش زانکه مقصود این است.