تو را بــه نیت یک شـعر تازه خلق نمود
همان خدا که مرا بی اجازه خلق نمود
بـــرای خاطر تـــو فـــرم پیش را خط زد
مدرن تر شد و یک سبک تازه خلق نمود
برای خلقت من ایده ای جدید نداشت...
سیاه و سرد بــه این رهگذر کشید مرا
کشید گوشه ی یک صفحه ی جدید مرا
سیاه و سرد...سلام مرا جواب نداد
کشید مثــل زمستــان "م.امید" مرا
برای سنجش رنج عذاب های خودش
نگــاه کـــرد بــــه پایین و برگـــزید مرا
تورا ستاره ی آینده های روشن کرد
ولی گذاشت دراین ماضـی بعید مرا
گذشته حلقه زد و دور سینه ام گره خورد
گذشته مـــار سیاهـــی شد و گـــزید مرا
تمام وقتش را صرف خلقت تو نمود
ولـــی چقدر سراسیمه آفرید مرا !
حامد ابراهیم پور
شعر سنگینی بود. معنای پیچیده ای داشت.
شاید شاعر می تونست کمی امیدوارانه تر از خودش بنویسه و مخاطب محبوبش رو نقطه ی اوج موفقیت خودش قرار بده.
چندبار خوندمش ، نمیدونم شاید هم مفهوم ابیاتش طور دیگه ای بود ؟
پست جالبی بود. ممنونم.