غزل مرگ

امشب از درد جدایی به لب آمد جانم
                                                    غزل  مرگ  در آغوش اجل  می خوانم
سینه ام تنگ و گلو بغض غریبی دارد
                                                    یا رب از کار دل و دهر و فلک حیرانم
شب پایان من است امشب و ایام فراق
                                                   به جهنم روم از آتش عشقش ، دانم
من اسیر لب و لعل و خط و خالش گشتم
                                                   نرود  یاد  من  از  یاد  که  جاویدانم
فتنه ی عشق گریبان من خسته گرفت
                                                   مست چشم و نگهش سست نمود ایمانم
سخن تلخ مکن از تلخی هجران باشد
                                                   منم  امروز  که  از  دست  دلم  ویرانم
دوستانم همه رفتند و منم خواهم رفت
                                                   که مرا چند صباحی به جهان مهمانم
هادیا ، پند رفیقان همه از خوبی نیست
                                                   چه بسا دوست که شاد است از این پایانم